Skóra, w której żyję czyli gdy człowiek chce tworzyć jak Bóg

Połowa familii (w tym ja) dziś choruje, za to zupa dyniowa wyszła nieźle, więc było czym się rozgrzać po powrocie z cmentarzy. Poza tym troche więcej czasu na lekturę i nadrabianie różnych zaległości. A propos zaległości to film "Skóra, w której żyję" widziałem już parę tygodni temu, ale jakoś nie bardzo szło mi pisanie na jego temat. W końcu jednak nie warto tego odkładać w nieskończoność. Od razu chyba muszę zastrzec, że nie mam stosunku bałwochwalczego do Almodovara - owszem, niektóre jego filmu lubię, ale też nie oczekuję każdego kolejnego jako dzieła wybitnego. Zachwyty tylko dlatego, że mamy do czynienia z "mistrzem" mnie nie ruszają. Mając jednak wybór pomiędzy głupotami na poziomie gimnazjalisty zawsze jednak wybiorę w kinie cś takiego (choć na sali było nas tylko kilka osób o takich gustach - chyba więcej poszło na komedię czy kino akcji). Skóra, w której żyję jest chyba jednym z chłodniejszych i depresyjnych jego filmów - dotąd nawet jeżeli było tragicznie czy mrocznie to jednak zawsze tkwiła w tym jakaś nutka albo humoru, absurdu, miłości, pożądania jako uczuć jednak pozytywnych. Ten film, gdybyśmy go sprowadzili do jednego słowa to chyba byłaby nim zemsta.

Najpierw poznajemy bohaterkę filmu - Verę (Elena Anaya), która przebywa (jest więziona?) w zamkniętym pomieszczeniu w jakiejś wilii. Zaczyna sie tajemniczo - nie wiemy czy dzieje się to za jej zgodą, czy jest to związane z jakąś oeracją plastyczną czy też z problemami psychicznymi. Właścicielem wilii i opiekunem dziewczyny jest wybitny chirurg - Robert (Antonio Banderas), który mieszka ze starszą matkującą mu gospodynią. Powoli napięcie rośnie, aż wreszcie pewne dość dramatyczne wydarzenie (wizyta nieproszonego gościa) wybija wszystkich z pewnego porządku (chorego, ale jednak) i sprawia, że wszyscy trochę więcej ze sobą zaczynają rozmawiać i coraz więcej dowiadujemy się o każdym z nich. A historia jest dość pokręcona (uwaga spoilery!). Znany chirurg, którego żona miała wypadek samochodowy i niemal w nim spłonęła po jej samobójczej śmierci ma obsesję by stworzyć  doskonałą, wytrzymałą na ogień sztuczną skórę. Miał też córkę, która długo była w szoku po śmierci matki, starał się ją chronić jak tylko mógł, ale niestety i jej przydarzyło się wydarzenie traumatyczne. Ojciec owładnięty pragnieniem zemsty próbuje dociec kto spędził ostatnie chwile z jego córką. Więcej o treści pisać nie będę, bo też warto samemu odkrywać kolejne warstwy tej historii i odkryć wreszcie tożsamość Very. Niby różnych rzeczy się spodziewamy, ale i tak kilka zaskoczeń można przeżyć.
Melodramat? Thriller? Kryminał? Wszystkiego po trochu, a na dodatek okraszone mocnym sosem Almodovara, więc spodziewajcie się sporo seksualności, nie tylko pięknej i dojrzałej, ale czasem brutalnej, młodzieńczo pociągającej, zdradliwej, uległej i wszystkich innych określeń, kt,óre jeszcze przyjda Wam do głowy. Reżyser często podejmował już tematy wpływu psychiki na seksualność (i odwrotnie), tolreancji i nietolerancji. Tym razem zakmnął swoich bohaterów niczym w jakims terrarium więc mniej jest o tym jak jednostka radzi sobie w społeczeństwie, a więcej jest o tym jak zmaga się z samym sobą. Dla kogoś może nagromadzenie tak wielu dziwnych emocji, pragnień, żądź, ukrywanie ich, a  potem uleganie im z calą siłą będzie trudne do wytrzymania. Dewiacje? Sadyzm? Syndrom sztokholmski? Morderstwo? Czego tu nie ma...
Dziwny film. Oglądalem go z ciekawością i nie wyszedłem jakoś rozczarowany, ale prawdę mówiąc nie byłem też jakoś specjalnie pozytywnie poruszony. Chyba koncepcja opowiadania tej historii i łączenia tam poważnych rzeczy i głębokich uczuć z akcją rodem z przeciętnego thrillera jakoś mi nie grała. Sceny po operacjach plastycznych, w zakmniętym pokoju - ciekawe i dające do myślenia (transseksualizm? jak to jest nie w swoim ciele?). Wątek genialnego chirurga, który bawi się w stwórcę też ciekawy, choć rodem z Sci-Fi. Ale całość? Raczej nie zapamiętam na długo i nie mam specjalnie ochoty do niego wracać. No chyba, że ze względu na niesamowitą grę Banderasa. Niech się schowają wszystkie jego młodzieńcze role - widać, że lata mu służą może nie na urodę, ale na talent. No i ciekawa ścieżka dźwiękowa!

trailer