Paterson, czyli refleksja nad upływającą chwilą

 No ładnie. Zagrać u Jarmuscha powinno być teraz jednym z większych marzeń aktorów, którzy załapali jakąś słabszą rolę (albo tragiczną jak Driver w Star Wars). Wszystkie winy zapomniane.
Ten film jest tak urokliwy, subtelny, tak inny, że pewnie pójdzie na niego jedynie bardziej rozsmakowana publiczność. Fani kina rozrywkowego by się pewnie wynudzili i psioczyli czemu nie poszli na jakąś Szklaną pułapkę 11, czy coś w tym guście. Sami zdecydujcie do jakiego gatunku widza należycie.
Jeżeli nie boicie się kina bardziej poetyckiego, bazującego na klimacie, na relacjach, na tym co się czuje, a nie tylko na akcji, Paterson będzie wyborem idealnym. Co prawda wszyscy podkreślają, że to powrót reżysera do formy, ale ja tam i poprzednim Tylko kochankowie przeżyją byłem bardziej niż usatysfakcjonowany, a niedawny dokument o The Stooges też uważam za bardzo udany.
Teraz jednak mamy na tapecie Patersona. Film, w którym bardzo niewiele się dzieje, każdy dzień wygląda niby tak samo, a jednak delektujemy się prawie każdą sceną. Jest w tym i melancholia, ale i humor.

Ten film jest niczym zeszyt, trzymany przez głównego bohatera, do którego zapisuje swoje wiersze - ciąg myśli, skojarzeń, obrazów, cudnych metafor. Jemu to wystarcza. Przeciętny aż do bólu, ale przez to właśnie ciekawy. Wrażliwiec, który nie potrzebuje wiele od życia, nie szarpie się. Godzi się z tym, że ono płynie, że nie jest niczym surfer na fali, którego oklaskują wszyscy. On stoi na plaży po kostki w wodzie. Kontempluje. Jest bardziej dla innych, niż dla siebie. Oto Pan Paterson, który w mieście o tej samej nazwie zadowala się prowadzeniem autobusu miejskiego. Obserwuje i słucha ludzi. To jest to, co go interesuje. Z tego buduje swój własny, wewnętrzny świat. I mimo, że jest tak kompletnie inny od swojej przyjaciółki, ten jego spokój promieniuje na całą ich relację.

Warto oglądać z uwagą, bo tu nawet pudełko zapałek, chmura, czy cokolwiek innego, może stać się obiektem godnym stworzenia wiersza. Wszystko jest poezją. 

PS A jutro pierwszy w tym roku teatr. To i notka będzie teatralna, bo chyba jeszcze 3 sztuki mi zostały do opisania. W piątek powróci profesorowa Szczupaczyńska, potem na notkę czeka też Czubaj i może wreszcie coś muzycznego. Filmów też nie zabraknie!