Siedmiu wspaniałych, czyli w następnej wersji kobiety będą stanowiły połowę drużyny

Zwykle bardzo sceptycznie podchodzę do prób odświeżania filmów sprzed lat. Amerykanie uwielbiają tego typu produkcje, ale może dlatego, że tam dominuje widz młody, a ci często ignorują wszystko co stare. Skoro nawet powieści teraz przerabia się na nowo (Ben Hur), to co mówić o filmach. O ile więc klasyczny western toleruję, to niedościgniony jest jednak dla film Kurosawy. I to przede wszystkim do niego bym zachęcał. Tu pozostaje jedynie dvd. Jeżeli jednak nie macie uprzedzeń, bierzecie poprawkę, że to czysta rozrywka, a nie ściganie się z legendą, to "Siedmiu wspaniałych" może okazać się całkiem fajnym seansem. Zabawne jest to jak za Oceanem wszystko w tej chwili się poprawia pod kątem poprawności politycznej (musiała więc pojawić się mocna rola kobieca, a wśród bohaterów Indianin, Azjata, Meksykanin, Afroamerykanin, zaraz, zaraz zabrakło Muzułmanina - to straszne! Żądamy nowej wersji!). Czy to naprawdę takie istotne, czy w każdej historii muszą zaistnieć parytety? Klasyczna siódemka bohaterów staje się więc w produkcji Antoine'a Fuqua ("Dzień próby") troszkę bardziej urozmaicona. To nadal ludzie wyrzuceni poza nawias społeczności, funkcjonujący po swojemu, ale mający swój honor.



To przecież nie pieniądze, ani żadne inne korzyści popychają ich do tego, by podjąć się zadania, które wydaje się nierealne. Obrona małej wioski przed facetem zatrudniającym armię bandytów i zastraszającym wszystkich, którzy staną mu na drodze, gdy do pomocy masz jedynie grupę nie umiejących walczyć farmerów, to przecież brzmi jak dowcip. Wiadomo, że to misja samobójcza i część z nich jest tego świadoma. Idą więc trochę jak za przygodą, żeby choć raz zrobić coś sensownego, w dodatku z odważnymi ludźmi przy boku. Sprawiedliwa zemsta, męska przyjaźń i odrobina szaleńczej odwagi - niby znana historia i niewiele nas w niej zaskoczy, ale ogląda się bardzo sympatycznie.

Odrobina humoru ociepla wizerunek twardych facetów (m.in. Denzel Washington i Chris Patt) i sprawia, że nawet nie zgrzytamy zębami na to, że ducha dawnego, prawdziwego westernu tu niewiele. Tyle się tu dzieje, że bliżej mu chyba do filmów akcji niż do obrazów o twardych facetach na Dzikim Zachodzie. Doświadcza się tego szczególnie mocno gdy idzie się (tak jak ja) do kina 4D - to prawdziwa jazda bez trzymanki, gdy przez połowę filmu fotel pod tobą galopuje, a przez drugą kule świszczą nad uchem.


Nie ma co porównywać z poprzednikami. To dużo prostsze, bardziej rozrywkowe kino. Ale to przecież wcale nie musi być zarzutem.

Za seans dziękuję sieci kin Cinema City i tym samym rozpoczynam współpracę z kolejnym partnerem.