Bogowie, czyli podobno serce nie sługa

Gdy wokół jakiegoś tytułu jest mnóstwo hałasu, zawsze jest we mnie sporo podejrzliwości. Zwłaszcza gdy w jakiś krajowy tytuł jako producenci zaangażowani są giganci medialni jak TVN czy Agora. Ale wiecie co?

Tym razem wszystkie pochwały są jak najbardziej zasłużone. To naprawdę jest świetny film! Ba, powiedziałbym, że to taki nowy wzorzec dla naszych reżyserów: jak kręcić, by ludziom się podobało. Czy to znaczy, że to wielkie dzieło?

No nie, bez przesady. Ale nawet tego chyba nie oczekiwaliśmy. To po prostu obraz dobrze opowiedziany (brawa za scenariusz), dobrze nakręcony (bez dłużyzn, z jajem i bez patosu) i świetnie zagrany (Tomasz Kot genialny, ale na szczęście nie tylko on budzi tu sympatię i przyciąga uwagę). To kino, które się ogląda z wypiekami na twarzy, bez analizowania co też reżyser chce nam powiedzieć i dlaczego do cholery nazywają go geniuszem. 

I na tym mógłbym chyba zakończyć swoją notkę. A dla tych, których jeszcze nie zanudziłem/nie przekonałem, poniżej ciąg dalszy notki i zwiastuny filmu dla tych, którzy jeszcze nie widzieli.

Wiecie co mi najbardziej się podobało w tym filmie? Budził emocje. To może zabawne, bo jak to - skoro znamy postać doktora Zbigniewa Religi, wiemy czego dokonał, to co tu mogło być zaskoczeniem? A mimo wszystko, jak w mało którym polskim obrazie z ostatnich lat, czułem duże emocje i angażowałem się w tę walkę z systemem. Jak przypomnę sobie Jacka Stronga, Wałęsę, to tam mi tego brakowało. Może to kwestia charyzmatycznego bohatera, człowieka z pasją, którego obraz (wcale nie na kolanach i bez idealizowania) malują twórcy. Może kwestia humoru, którego tu jest sporo, co pozwala jeszcze bardziej polubić ekipę Religi i kibicować w ich szaleńczym projekcie przeszczepu serca. Nie wiem. Grunt, że to działa i że ogląda się to od początku do końca prawie bez spadku zainteresowania, raczej na rosnących emocjach. 

Ludzie, którzy podobnie jak profesor byli zaangażowani w ten projekt, jego współpracownicy (pojawiają się tu w rolach lekarzy z komisji potwierdzającej śmierć), na pewno inaczej odbierają tę opowieść, pewnie można by to pogłębić, podać więcej szczegółów, ale w końcu to tylko dwie godziny. I dobrze, że nie oglądamy całej kariery Zbigniewa Religi, skupieni jesteśmy tylko na wąskim wycinku jego życia, niewiele dowiemy się o życiu prywatnym, bo to co widzimy na ekranie jest można rzec idealnie wyważoną porcją informacji. Widzimy nie tylko upartego, ambitnego człowieka, który wierzy w przełom w medycynie, świetnego chirurga i specjalistę. To obraz prawdziwego człowieka ze wszystkimi wadami, słabościami, który potrafi wyjść z impasu, przetrzymać presję, krytykę, który zmierza do wyznaczonego celu. Obraz szczery i chwilami nawet bolesny. 

Okazuje się, że można w naszym kraju nie tylko w sposób pasjonujący opowiedzieć o człowieku, ale przy okazji, bez nachalności pokazać ważny problem. W końcu ich walka, próby, dały początek rozwojowi transplantologii w Polsce, a wokół tego tematu wciąż mamy wiele mitów, barier w mentalności ludzi, niezrozumienia. 

"Bogowie" mają po prostu moc.

Łukasz Palkowski, który zachwycił mnie już kiedyś Rezerwatem, zalicza dużego plusa. Co z tego, że czerpie tu garściami z rozwiązań tak częstych w kinie amerykańskim? Ważne, że robi to tak umiejętnie, że to się ogląda lepiej niż niejedną ich produkcję.

A dla Tomasza Kota po prostu brak słów. Chwilami można było się zapomnieć, że to nie jest autentyczne zdjęcia doktora.