Siostra Jackie, czyli życie boli

Niby poza domem, ale przecież nic nie stoi na przeszkodzie by napisać o tym na co już ostrzę sobie zęby i co mnie czeka po powrocie (przed kolejnym wyjazdem może zdążę kilka odcinków nadrobić). Na razie jestem dopiero na początku sezonu III, ale już mi się buzia uśmiecha od ucha do ucha na myśl o przyjemności jakie jeszcze mnie czekają na finale sezonu - co jeszcze mogą wymyśleć scenarzyści? Wydawałoby się, że po dr. Housie ciężko będzie widza czymś z obszaru medycznego zaskoczyć. A jednak. Postać siostry Jackie - nowojorskiej pielęgniarki, ciężko zasuwającej w szpitalu, mającej wydawałoby się poukładane życie rodzinne, ale zmagającej się ze swoimi różnymi demonami i uzależnionej od prochów to postać, która mocno przykuwa uwagę. Może dlatego, że serial dobrze łączy elementy komediowe z tymi obyczajowymi czy dramatycznymi? Kto pamięta kwiatki dr. Housa z przychodni tu może się spodziewać równie sporej dawki suspensu.

No i do tego świetnie rozbudowane postacie drugoplanowe - lekarze (np. kapitalny zapatrzony w siebie, ale mało profesjonalny Cooper), dyrektorka szpitala, personel pomocniczy czy ratunkowy, a nawet sąsiedzi szpitala (no czyż nie można polubić boga wyglądającego przez okno i wrzeszczącego na ludzi, że ich widzi?).

Ale miało być kilka słów o sezonie trzecim. Do tej pory obserwowaliśmy misternie zbudowaną sieć kłamstw i pozorów, jaką Jackie zbudowała wokół siebie - w szpitalu przez długi czas nie wiedziano, że ma męża, a w domu grająca rolę dobrej matki i gospodyni wciąż tylko szukała kolejnych schowków gdzie może schować prochy na czarną godzinę.  Udawało się jej dość długo, w drugim sezonie na finał nagle wszystko zaczęło się sypać i Jackie musiała się do uzależnienia przyznać. Czy przestanie kombinować, podkradać prochy, czy pójdzie na odwyk, czy jej córki odnajdą się w szkole prowadzonej przez zakonnice... Tego wszystkiego możecie dowiedzieć się w tym sezonie.

Lubię ten serial nie tylko za postać głównej bohaterki - wiecznie lawirującej, udającej szczęśliwą w domu, zagubionej, wciąż zwijającej się z bólu, profesjonalnej i mimo pewnej zasadniczości bardzo ludzkiej wobec innych w szpitalu. Ale to co można pokochać to szaloną załogę tego szpitala, która musi radzić sobie z najbardziej dziwnymi przypadkami - dialogi i różne czasem absurdalne scenki to mocna strona scenariusza. Nie nudzi tym samym schematem jak w przypadku Housa - tam liczy się tylko rozwiązanie zagadki i manipulowanie innymi - widzieliśmy to już nie raz (ale i tak siadłem do następnego sezonu majac nadzieję, że już wreszcie tę historię zakończą)... Jednak wybierając między nimi na dziś wybieram pielęgniarkę - sami oceńcie czy to "święta z powołaniem" naszych czasów czy zwariowana lekomanka, która nie potrafi poprosić o pomoc, ale szarpie się sama z czymś co już dawno ją przerosło.

Zwiastun