Czekając na sobotę, czyli ile prawdy w dokumencie?

Tym razem parę słów o dokumencie, który mną lekko wstrząsnął w roku ubiegłym. To opowieść przede wszystkim o prowincji - o nudzie, o sposobie na nią, o młodych bez specjalnych pomysłów na siebie. W szarzyźnie, w biedzie, w przerwach między obowiązkami pozostaje przystanek autobusowy jako miejsce spotkań i sklep gdzie można się zaopatrzyć w coś mocniejszego. No i czekanie na sobotnią dyskotekę. Nie wiem co bardziej poruszające - podglądanie jak te dyskoteki wyglądają czy wywiady z młodymi ludźmi, którzy nie przebierając w słowach opowiadają o sobie, swojej codzienności i marzeniach (niestety prawie żadnych).

Brak pracy, picie alkoholu jako normalność na każdy dzień (bo w sobotę trzeba już się upić, samo picie to mało), życie z dnia na dzień - i młodzież z kilku małych wiosek, niektórych całkiem blisko Warszawy. To poraża - syn nauczycielki, który opowiada o swoich powrotach do domu, o spaniu pod płotem, kurcze przecież to nie jest żadna patologia, krańcowa bieda, to wydawałoby się normalne rodziny. I oczywiście - mimo braku kasy i pracy - fura (choćby zdezolowana), komóra i perfuma... ech... Smutny to obraz "rozrywek" młodzieży - pokazać się, poszaleć, upić, zabawić na tylnim siedzeniu lub porobić fotki występującym striptiserkom (jedna z nich dużo też opowiada tu o sobie i swoich wyborach).

No i tak.... Jeżeli zatrzymaliśmy się na "Plebanii", "Ranczu", czy "U Pana Boga..." i wierzymy w obraz wsi spokojnej i bogobojnej, dalekiej od rozpasania i demoralizacji w miastach to dostajemy filmem niczym pałą w głowę. Ale też nie mogę się oprzeć wrażeniu, że zamierzeniem reżyserów bylo trochę zszokowanie i wybiórcze pokazanie tak by budzić jak najwieksze emocje. Nie wierzę, że tak wyglądają wszystkie wiejskie dyskoteki (w napisach dowiadujemy się dopiero, że to "show" jeździ z trasą po Polsce więc to raczej wydarzenie niecodzienne - może dlatego budzi takie reakcje napalonych młodzieńców). I nie mogę się też zgodzić z tym, że taka jest cała młodzież wiejska... równie dobrze moglibyśmy na przykładzie paru dresiarzy udowadniać, że blokowiska zamieszkuje sama patologia. Szkoda tylko, że wielu polityków i urzędników odrzucając ten film jako manipulację, tym samym nie robi nic z tą rzeczywistością wsi, w której ci młodzi ludzie tkwią. Bo ci którzy zostali tu pokazani są prawdziwi - pełni obaw przed dużym miastem, nie wierzący w swoje szanse i określający swoje miejsce właśnie w tych małych społecznościach. A tu perspektyw nie widać - transformacja te miejsca pominęła. Młodzi więc żyją pomiędzy starszym pokoleniem, które ich nie rozumie i swoimi aspiracjami aby być takimi jak ich rówieśnicy, których widzą w telewizorze. W miastach są kluby i imprezy, na wsiach to samo - tyle, że wszystko bardziej brutalne, prostsze i może mniej w tym hamulców i wyrafinowania.  

Czekając na sobotę - jako na sens życia, wytchnienie, odrobinę magii i oderwania od codzienności. Mieszkając w mieście trudno to zrozumieć, uśmiechamy się i myślimy o patologii... A drenaż wsi z najzdolniejszych i nie przejmowanie się wyrównaniem poziomów np. w edukacji trwa. To co poraża najbardziej, to nie te obrazki - tylko to, że nikogo z decydentów one nie zmuszają do działania. 

HBO jeżeli robi filmy dokumentalne to są one dość kontrowersyjne - można się na to oburzać, ale nie można udawać, że wszystko jest tu kłamstwem. Ile jest prawdy w tym filmie?

trailer

a tu całość ostrzegam, że tylko dla widzów dorosłych!