Zakazane imperium, czyli gdzie się podziali dobrzy bohaterowie?

Tym razem postanowiłem zrobić malutki wyjątek i napisać parę słów o czymś co przecież znam dopiero częściowo (dopiero 3 odcinki), ale przy oglądaniu tego serialu uruchomiło mi się kilka refleksji. Zakazane Imperium to nowy serial stacji HBO - podobno jedna z najdroższych produkcji telewizyjnych. Żeby jeszcze bardziej podkręcić ciekawość publiki do reżyserii pierwszego odcinka ściągnięto Martina Scorsese. Akcja toczy się w czasach prohibicji w Atlantic City (ale pojawiają się też postacie z Chicago np. Al Capone). Głównego bohatera gra Steve Buscemi (naprawdę pasuje do tej roli) - to polityk i skarbnik miasta, a jednocześnie gangster, który wraz ze swoim bratem (szefem policji) trzęsie miastem ściąga łapówki i mnoży swój majątek na sprzedaży nielegalnego alkoholu. Mafia - porachunki, interesy, przemoc i polityka, no i wielkie pieniądze a do tego
nieźle poprowadzona akcja (agenci federalni, którzy stają na głowie by imperium gangsterów, konkurencja z innych miast oraz rozgrywki wewnętrzne) zobaczymy jak będzie do końca sezonu, ale na razie jest bardzo ciekawie i tempo jest bardzo dobre! Ciekawie zarysowane postacie (głównie mężczyźni) i ogromna dbałość o oddanie klimatu i życia w tamtym okresie - to sprawia, że film świetnie się ogląda. Sceny z miasta sprawiają wrażenie bardzo naturalnych (dużo podobno jednak było w tym roboty speców od komputerów) - kończą się chyba czasy gdy w filmie zwracaliśmy uwagę na śmieszne detale, które przegapili spece od scenografii z tektury :)

Ale oglądając ten film pojawiła się refleksja - już od dawna większość seriali sięga (aby zainteresować widza i zaproponować coś nowego) po najbardziej dziwne pomysły - nie tylko miejsce akcji (np. zakład pogrzebowy) ale i bohaterów. Nawet to co już znane musi zaskakiwać - policjant okazuje się psychopatycznym mordercą (Dexter), gospodyni domowa żeby utrzymać rodzinę hoduje i sprzedaje trawę (Trawka), mafioso ma dylematy jakby siedział u psychoterapeuty (Rodzina Soprano), a seriale historyczne w coraz to nowych sceneriach oferują więcej krwi, przemocy i anatomii (Rzym, Spartakus). Nawet sceneria szpitalna musiała zrodzić kogoś tak mało sympatycznego jak dr House. Zakazane Imperium nie jest inne - nawet agent federalny, który prowadzi dochodzenie przeciw mafii pokazany tu jest jako bezwzględny, fanatyczny, ale też jako niesympatyczny sadysta, dla którego praca stała się obsesją. Pozytywnych bohaterów tu po prostu nie ma, a sympatią mamy najwyraźniej obdarzyć któregoś z mafiosów, bo oprócz tego iż robią nieuczciwe interesy to przecież mają dobre serce i ludzkie odruchy. 

I to ciekawe - największy rozgłos i zainteresowanie zdobywają właśnie te produkcje gdzie dwuznaczność moralna bohaterów jest równie ważna jak sama akcja serialu. Widz zaczyna kibicować i sympatyzować (z braku jakichkolwiek postaci pozytywnych) z tymi, którzy podział na dobro i zło, zasady moralne przesuwają daleko poza istniejące dotąd granice. Czy to dobrze? Czy tak musi być? Prowadzenie obok negatywnych postaci kogoś pozytywnego (i nie jako nudnego i słabego, który zaraz przegrywa) to przeżytek?

Na szczęście nie do wszystkich gatunków ta moda jeszcze w pełni nie dotarła. Jak mam ochotę obejrzeć jak dobro wygrywa ze złem, a sprawiedliwość z nieuczciwością to sięgam nie tylko po seriale sprzed lat, ale nawet po nowe sezony udowadniające, że się da i na dodatek może to być ciekawe...

Taaaak. Po prostu uwielbiam kryminały.

Co nie zmienia faktu, że seriale z dobrym bohaterem zwyciężającym w każdym odcinku chyba niestety odchodzą do lamusa.
trailer