Widziałam kilka uwspółcześnionych spektakli, które mi się podobały, kilka takich, które może nie powaliły mnie na kolana, ale potrafiłam zrozumieć zamysł reżysera… natomiast ten spektakl mnie mocno rozczarował. Trzy godziny i tylko dwie sceny, które mi się podobały, to trochę mało. Choć na pewno znajdą się i tacy, którym ten spektakl przypadnie do gustu. Ja do nich nie należę.
Spektakl bez scenografii, bez charakteryzacji, bez kostiumów – wszystko umowne. Główny bohater w oryginale ma potężny nos i wokół niego kręci się zarówno akcja, jak i emocje. Tu, mamy sobie to wyobrazić, bo aktor ma kształtny nos, a wyobrażenie jaki mógł on być, sygnalizuje pacynka z wygłaszanego wcześniej pamfletu. Uwspółcześniony przez reżysera (Jamie Lloyd) Cyrano de Bergerac to brzydal-zawadiaka o poetyckiej duszy (powiedzmy: kapral piszący wiersze). Przekonany o swej brzydocie, swoje kompleksy osłaniał autoironią, natomiast innym nie wolno było go krytykować, ani nawet wspominać o jakimkolwiek nosie w jego obecności, bo to prowadziło do pojedynku (jedyna ze scen, która mi się podobała – pojedynek na słowa). Współcześnie, byłby to pojedynek na pięści, a najpewniej hejt w sieci. Udawał, że miłość go nie dosięga, jednak wiadomo, że to nieprawda. Kochał kobiety, uważając je za istoty z natury wzniosłe, delikatne, rozkochane w pięknie – dlatego uważał, że nie można na niego patrzeć bez wstrętu (a ty widzu cały czas pamiętaj, że ta miła przystojna twarz (James McAvoy) ma paskudny nos, którego nie widzisz). Zakochany w kuzynce Roxanie (Anita-Joy Uwajeh), przyjmuje za dar boży, wiadomość że ona go lubi i bez gadania ustępuje pola przystojnemu Chrystianowi de Neuvillette (Eben Figueiredo), sam pisze mu listy do ukochanej, bo tamten zręczniej włada szpadą (współcześnie – chyba pięścią?) niż słowem. Doprowadza nawet do ich ślubu, ale niestety mimo wielu wysiłków nie udaje mu się uratować od śmierci ukochanego Roxany. Milczy dalej o swojej do niej miłości (15 lat) by ocalić pamięć o wspaniałym, wrażliwym kochanku.
Ot, wizja reżysera, który uwspółcześnił „komedyję romantyczną w 5 aktach”. Trudno mi sobie wyobrazić emocje bohatera romantycznego we współczesnym świecie przedstawione w takiej formie. Trudno sobie wyobrazić Cyrano jako brzydala, kiedy jest najprzystojniejszy na scenie (piękno wewnętrzne?), Christiana jako Adonisa, kiedy ten wygląda jak hipster, a i Roxana w ogrodniczkach jakoś do mnie nie przemawia. Kiedy opiewają zapinanie i rozpinanie guziczków przy rękawkach (sztuk 2), nawet na widowni londyńskiego teatru rozlega się perlisty śmiech jakiegoś dziewczęcia . Romantyczne porywy serca do bogdanki zderzają się z jej słownictwem: j****ć, p***dol się. No, rzeczywiście – uwspółcześniona sztuka. Raczej jej pastisz.
Kolejna rzecz – gra aktorska. Tu też bez fajerwerków, choć główny bohater grał przyzwoicie i nawet momentami emocjonalnie. Reszta, przy mikrofonach lub z mikrofonami w ręku, odmawiali swoje kwestie, bez wdzięku i emocji.
Żeby jednak nie było, że tylko ganię… bardzo mi się podobała scena z wojny. Cicho, szeptem mówione kwestie, oddziaływały mocniej niż huk dział i wrzask pól bitewnych. I – jak pisałam na wstępie - scena fechtunku słowami.
Dla mnie – tak współcześnie – „żenua”.
MaGa
Ps. Pokochałam kino Muranów. Za kameralność, zapach dobrej kawy w kawiarence, brak smrodu popcornu i nawet o ciepły głos lektora proszącego o to byśmy dbali o wzajemne bezpieczeństwo. Jednocześnie, zdając sobie sprawę, że cena biletów jednak ma wpływ na krzewienie kultury; jestem mocno usatysfakcjonowana ilością młodych widzów na sali. Oby tak było zawsze!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz