Osadnicy z Catanu, czyli nie tylko planszówki

W sam raz na niedzielne popołudnie i taką paskudną pogodę.Obiad rodzinny, może deser (jak lubicie) i zamiast seansu przed telewizorem może dalej budowanie wspólnoty przy stole? To magiczne miejsce i każdy sposób na miłe przy nim chwile jest dobry.
Osadnicy z Catanu byli jedną z pierwszych współczesnych planszówek jakie odkryłem. Jakieś było moje zdziwienie gdy odkryłem, że jest również w wersji karcianej. Czemu nie spróbować? Zajmuje mniej miejsca, gra się szybciej, a i tłumaczenia dużo mniej. 

Podobno są dwie wersje - tradycyjna dla dwóch osób i do szybkiej rozgrywki dla 2-4 osób. W moje łapki wpadła ta druga, co cieszy, bo coraz częściej gramy w większym gronie niż we dwoje.

Szybkie przygotowania i szybka rozgrywka - przy dobrym zgraniu można się wyrobić w 20 minut. Zaczynamy podobnie jak w planszówce od dwóch osad, drogi i niewielkiej ilości surowców na ręce. Dobieranie surówców (5 rodzajów) jest losowe, ale przy odpowiednim kombinowaniu i wymianie (trzeba szybko zdobyć kolejne drogi i rycerza, by mieć większe ple manewru) da się nawet wygrać przy braku szczęścia. Do zwycięstwa potrzebujemy 10 pkt, które zdobywamy za wioski, rozbudowę ich w miasta, rozbudowę miast oraz za co drugą drogę i rycerza. Za każdym razem potrzebujemy innego zestawienia surowców, więc nawet jak coś długo się nie pojawia, możemy zmienić szybko cel, który sobie postawiliśmy.

Gra naprawdę mało skomplikowana, element agresywności (zabieranie kart) do naszej decyzji. I co ciekawe dająca sporo frajdy, bo zwykle rozgrywka jest bardzo wyrównana i wygrywa się niewielką przewagą.   

Wciąż więcej uciechy sprawiają mi planszówki, ale przy ich wysokich cenach, trudno nie docenić zalety karcianki, którą można zdobyć za 30-40 złotych. 

A co Wy wolicie? Znacie dobre tytuły, w które graliście i których warto szukać?