Miłość na Krymie, czyli i na tym polega misyjność

Po raz kolejny notka teatralna i znów spektakl w telewizji. Chwała temu co jednak waha się nad przeniesieniem poniedziałkowych spektakli na stałe do tvp kultura. Cholera, to chyba jeden z ostatnich przejawów "misyjności" jedynki. I mimo stereotypowych sądów, że teatr nikogo nie interesuje, znów ponad 900 tys. ludzi z wypiekami na twarzy oglądało tę inscenizację.

Zbierałem się od poniedziałku do notki, by sprawdzić czy gdzieś w sieci pojawi się legalnie możliwość obejrzenia tego dla tych co przegapili. I mogę z radością ogłosić, że jest. Szukajcie na ninateka.pl/

Napisana przez Stanisława Mrożka sztuka to komedia tragiczna opowiadająca o skomplikowanych losach Rosji i jej mieszkańców. Czasy sprzed rewolucji, Kraj Rad i wreszcie rzut oka na to co zadziało się po rozpadzie ZSRR. Te same postacie, ale jakże w zupełnie innych rolach. W końcu każdy chce żyć, czasem więc łatwiej się "dostosować" do zmieniającej się rzeczywistości, niż z nią walczyć.

Sporo tu odwołań do literatury (np. Czechow), mrugnięć okiem, ale jak to u Mrożka - nawet jeżeli jest przez chwilę zabawnie, to szybko ten śmiech znika, przemienia się w refleksję, zadumę. Jaka w końcu ta Rosja jest, czy jej historia da się zupełnie wymazać, czy można powiedzieć, że zaczęło się coś zupełnie nowego. Kraj, ludzie, ich marzenia i tęsknoty. I rosyjska dusza. Tak trudna do ogarnięcia i do zrozumienia...

I zabawa naszymi wyobrażeniami, skojarzeniami... 

W obsadzie m.in. świetny Jan Frycz, Anna Seniuk, Janusz Gajos, Małgorzata Kożuchowska. To lepsze niż niejeden film. Spektakl przeniesiony tym razem ze sceny Teatru Narodowego (tam w reżyserii Jerzego Jarockiego), do potrzeb telewizji dostosował Jan Englert. 

Kto nie widział, niech wbija się na podanego linka :)