Drive, czyli samotny jeździec

Kolejna zaległość filmowa. Film, który narobił naprawdę sporo szumu, podzielił widzów i zgarnął też trochę nagród. Ostatnio kompletnie nie mam czasu na kino, pozostaje mi więc zapisywać sobie różne tytuły, czytać Wasze recenzje, a potem polować w różnych miejscach jak jest chwila. 

Nawet nie wiem jak Drive określić. Thriller? Romans? Pierwsza połowa filmu to delikatna, przepełniona wrażliwością opowieść i chłopaku, którego miłością jest jazda samochodem. Niby wszystko zaczyna się od scen kradzieży, gdzie bohater robi za kierowcę, który ma wywieźć rabusiów z danej dzielnicy, zwiać policji, ale całość niczym raczej nie zapowiada tego co otrzymujemy w części drugiej.

A tam to już normalna jatka. Niespecjalnie liczy się prawdopodobieństwo, logika - tu ważna jest zemsta - widz ma ją poczuć i adrenalina ma wypełnić jego żyły na równi z postacią głównego bohatera. Niektórzy porównują reżysera, czyli Nicolasa Windinga Refna do Tarantino. Równie ochoczo sięga on po sceny drastyczne, szokuje i wali nas obuchem po głowie. Ale w zestawieniu z niektórymi scenami z pierwszej połowy filmu, z nastrojową, lekko oniryczną muzyką, moje skojarzenia idą raczej w kierunku Kitano. Podobnie jak tamten miesza bowiem delikatność i wrażliwość bohaterów z okrucieństwem ich zachowania gdy zostają do tego zmuszeni. 

Chłopak (Ryan Gosling) jest wrażliwy, trochę milczący i zamknięty w sobie, nie chce nikomu wchodzić w drogę. Jego miłością są samochody - wtedy odzywa się w nim instynkt i potrafi zdziałać cuda. Wyścigi, kaskaderka - nie robi tego jedynie dla adrenaliny - on po prostu jest w tym dobry, dlatego to wykorzystuje. Do czasu gdy poznaje Irene i jej synka. Jego życie zaczyna się zmieniać, bo raz za razem łamie swoją zasadę, by nie angażować się w sprawy innych...

Nawet nie sama fabuła, ale klimat w tym filmie najbardziej urzeka. Najpierw delikatnie wprowadza się nas w życie bohatera, a potem przyspiesza tempo i zaczynamy czuć się niczym na kolejce w lunaparku. Do tego muzyka i zdjęcia, które raczej nie kojarzą nam się z thrillerami. Przechodzenie od scen spokojnych do wybuchów agresji jest prowadzone tak naturalnie, że jeszcze bardziej szokuje. Jest zwiewnie, lirycznie i brutalnie zarazem...

Niby nic nowego, ale wykorzystano stare pomysły i schematy w taki sposób, że ogląda się z ogromną przyjemnością. Samotny tajemniczy jeździec jeszcze raz dokona zemsty.