Stan zdumienia - Anna Patchett, czyli literatura dla kobiet, a literatura dla meżczyzn

Moi drodzy - książka Stan Zdumienia - Ann Patchett jest dla Was! Ktoś chętny?
Poniżej zamieszczam recenzję jaką napisała dla mnie Dorota, potem kilka słów ode mnie i konkurs. A do pytania jakie chcę Wam zadać zainspirowała mnie właśnie notka mojej koleżanki. Jeżeli macie ochotę na dyskusję: zapraszam - co sądzicie na temat takiego podziału: literatura dla facetów, dla kobiet. Kiedy te rozróżnienia mają sens, a kiedy nie? Podajcie jakieś przykłady, tytuły rzeczy, które byście widzieli w takim podziale, a kiedy dla Was taki podział nie miał sensu? Może mieliście jakieś pozycje w swoich rękach reklamowane przez płeć przeciwną, a które Was odrzuciły? A może było odwrotnie, czyli trafiliście na coś co Was urzekło, mimo, że wg. różnych znaków na niebie i ziemi to miała być książka "nie dla Was"? Czekam na komentarze. 

 Tu informacja o książce, a tu można do niej zajrzeć 

 Za książkę dziękuję wydawnictwu ZNAK.

Dostałam do przeczytania książkę autorstwa Ann Patchett pt „Stan zdumienia”, z komentarzem, iż jest to literatura kobieca. Nigdy nie wiedziałam co oznacza takie określenie i co więcej po przeczytaniu tej powieści nadal nie wiem, nie wiem także czy jest to komplement, czy zarzut. Choć podejrzewam, że chyba raczej nie komplement, z reguły to co dobre, solidne, ważkie określa się pojęciem męskie – męska rozmowa, męska decyzja, męska przyjaźń. A to co kobiece jest mniej istotne, mniej ważne, można to potraktować z lekceważeniem – babskie gadanie, babskie spotkanie. (Chętnie podyskutowałabym na ten temat.)

Jeśli ktoś tak rozumie określenie – „kobieca literatura” to ja się nie zgadzam. A jeśli ktoś rozumie to pojecie jako wskazanie adresata, czyli, że jest to powieść dla kobiet. To też się nie zgadzam, jak dla mnie jest to powieść uniwersalna.

To, że nie wiem czyta pozycja jest powieścią dla kobiet czy dla mężczyzn, nie oznacza, że nie wiem jaka ona jest. Jest to na pewno dobra powieść, do przeczytania, której zachęcam.

         Po przeczytaniu pierwszych stron ma się wrażenie, ze czyta się powieść z wątkiem kryminalnym, co potem w żaden sposób się nie potwierdza. Właściwie trudno skategoryzować te pozycję. Najbardziej bliska jestem stwierdzeniu, ze to literatura poruszająca zagadnienia etyczne, stawiająca dużo pytań nt. ingerowania w nauki w życie człowieka. I to zarówno gdy chodzi o eksploracje miejsc gdzie nie dotarła jeszcze cywilizacja, wchodzenie w życie dzikich plemion, jak i eksploracje ludzkiego organizmu, manipulowanie przy jego naturalnych możliwościach i ograniczeniach.

         Dużo też miejsca poświęcono różnym skomplikowanym relacjom międzyludzkim (choć chciałoby się żeby ten watek był jeszcze pogłębiony), a także decyzjom podejmowanym przez ludzi i konsekwencjom tych decyzji.

         Tajemnicza śmierć naukowca, o której dowiadujemy się już na drugiej stronie, początkowo jest głównym tematem powieści by w pewnym momencie stracić na ważności i stać się tylko pretekstem do innych wątków.

         Właściwie trudno powiedzieć co w tej książce przyciąga i powoduje, że z niecierpliwością się do niej wraca.

     Jest w niej jakiś magnetyzm (może z tej puszczy amazońskiej, o której opowiada), który przyciąga, coś nietypowego, oryginalnego, co powoduje, że nie będzie to książka, o której szybko zapomnę.
Zachęcam do lektury

Dorota 

Pytając przy okazji tego konkursu o różnice pomiędzy literaturą kobiecą i tą dla facetów jakbym trochę przewidział, że w tym wypadku trochę będziemy się różnić w ocenach z moją koleżanką. Przypadek? Moim zdaniem jednak nie. Po prostu co innego podoba się kobietom, a co innego mężczyznom, na co innego zwracamy uwagę, inne rzeczy nas drażnią. W tym przypadku to nie jest tylko kwestia tego, że bohaterka jest akurat kobietą, to raczej tak mocne skupienie się na jej odczuciach, emocjach, że w którymś momencie odpuszcza się trochę logiczność fabuły, konsekwencje pewnych wydarzeń... Bo tak zdecydowała i już. I mamy się z tym pogodzić, podobnie jak i z tym, że to co jest centrum akcji, pewną tajemnicą i pobudza naszą uwagę pozostaje zostawione w cholerę bez żadnego rozstrzygnięcia, zakończenia. Bo autorka chciała zakończyć ładnym emocjonującym fragmentem...

Ech, trochę marudzę, bo mimo pewnych niedociągnięć, zaciekawiła mnie ta książka, wciągnęła i być może stąd moja złość, że wszystko się tak gwałtownie urywa, bo dla autorki były ważne zupełnie inne wątki niż dla mnie. Sporo tu dylematów i kwestii moralnych - odpowiedzialności za innych, etyki postępowania jako badacza, odpowiedzialności za to jak zostaną wykorzystane potem wyniki badań. One są równie ważne jak sama akcja powieści, ale nie stawiałbym ich na równi z tym, które były podnoszone przez Conrada. Nazywanie "Stanu zdumienia", kobiecą wersją "Jądra ciemności" jest jedynie chwytem marketingowym i to raczej obraźliwym dla kobiet (kobieca wersja, czyli co - pytania o naturę ludzką są bardziej banalne?)...  

Jedyny punkt wspólny - oddalenie od cywilizacji co daje możliwość pokazania jak bohaterowie zmieniają swoje zachowania, podejście do życia.

Całość napisana nieźle, choć przy paru scenach trochę się chichrałem - jak widać naprawdę z sensem można się pogubić gdy chce się wyrazić zbyt wiele (ale to zdarza się nie tylko kobietom, choć ten akurat fragment jest bardzo charakterystyczny dla płci pięknej).

"Przylgnęli do ściany w ciemnym korytarzu. Wpadli do jej pokoju, do jej łóżka i pozostali tam dopóty, dopóki nie wyczerpali się każdym aktem miłości, złości, przeprosin i wybaczenia, jaki w ich wyobrażeniach mógł zastąpić to, do powiedzenia czego zabrakło im słów. Po tym wszystkim, kiedy skończyli i zasnęli, Marina zaczęła krzyczeć".

Podsumowując: Intrygujące, wciągające i lektury nie żałuję. Ale daleki jestem też od tego by uznać to za arcydzieło. 

R

 

A kto ma ochotę na książkę po prostu do swojego posta dodaję na koniec zwyczajowe zgłaszam się, albo powalczę, albo coś równie oryginalnego :) Nie trzeba dodawać bloga do ulubionych, nic kombinować, nawet zamieszczanie informacji o konkursie u siebie nie jest obowiązkowe (ale będę wdzięczny!). Wśród wszystkich zgłoszeń wybierzemy, może wspólnie z Dorotą wpis, który wyda nam się najbardziej ciekawy i w temacie (żeby nie było, że robimy losowanie). W przypadku trudności taki post wskaże pewnie któryś z moich kotów, one na pewno sobie z tym poradzą. Zobaczymy. 

Uwaga na koniec: jest to egzemplarz próbny - bez oryginalnej okładki, wiec proszę aby zgłaszały się osoby, które naprawdę chcą to przeczytać, a nie jedynie zdobyć na handel - egzemplarz nie jest przeznaczony do sprzedaży! Czas do 15-go września.