Król życia, czyli uwolnij się wreszcie

Film jest mocno promowany, z różnych miejsc w mieście uśmiecha się Robert Więckiewicz, więc pewnie już wiecie czego się spodziewać po tym obrazie. A jak widzieliście zwiastun, to już wiecie nawet więcej niż trzeba.
"Król życia" trochę wpisuje się w ten schemat - to co najlepsze umieszczamy w reklamowych zwiastunach. I jeżeli spodziewacie się komedii, przy której będziecie boki zrywać ze śmiechu, to niestety się chyba zawiedziecie.
Nie wystarczy Robert Więckiewicz, żeby mieć przebój (choć bardzo go lubię i pewnie bym poszedł na ten film nawet ze względu na niego). Trzeba mieć scenariusz i sprawić, żeby wszystko trzymało się kupy. A tu niestety trochę się sypie. Jak na "feel good movie" (no brakuje nam takich obrazów, nie przeczę) trochę za dużo tu absurdu i za mało realizmu. Zamiast optymistycznej bajki o zmianie życia, mamy trochę złośliwości na pracę w korporacjach i wariactwa głównego bohatera. Owszem, są to wariactwa dość pozytywne, ale jakoś nic z nich specjalnie dla widza nie wynika. No chyba, że ktoś zapragnie, aby tak jak bohater zderzyć się z drzewem.




Tak bowiem zaczyna się ta historia. Edward - sfrustrowany i wiecznie wkurzony przeciętniak, którego nie cieszą ani praca, ani życie rodzinne (właśnie szykuje się do rozwodu), po wypadku, w którym lekarze stwierdzają uszkodzenie mózgu, zmienia się radykalnie. Nagle wszystko zaczyna go cieszyć, wszędzie dostrzega pozytywną stronę (jakie to mało polskie, prawda?), do wszystkich wychodzi z uśmiechem, na luzie. No i co mu zrobisz, jak jest mu z tym dobrze? Zapuszcza baczki, zakłada kowbojskie buty i szuka pomysłów na to jak by tu zarażać innych szczęściem. Z żoną, córką, przyjacielem z dawnych lat i jeszcze z kilkoma osobami mu się udało. Nawet z moją żoną :) Może i z Wami mu się uda. Mnie rozbroił chyba tylko jak założył przebranie rodem z Comic-Conu.

Więckiewicz, Topa, Popławska, naprawdę zagrali fajnie, ale z tego scenariusza zbyt wiele nie udało się wycisnąć. Nie mam nawet pretensji do reżysera - Jerzy Zieliński zrobił film z tego co dostał, uwierzył w ten materiał, ale widać w tym pomyśle było mniej niż na początku mogło się wydawać. Najbardziej będzie to bawić ludzi, którzy znają życie w korpo, będą chwytać te dialogi i dostrzegać te niuanse, nawet bluzgi (a jest ich sporo) będą dla nich pewnie na miejscu, bo komu nie zdarza się zakląć gdy go w pracy przycisną. Dla przeciętnego widza będzie to chyba mniej zabawne.
Film stwarza wrażenie zlepku scenek, połączonych ze sobą bez specjalnego sensu i logiki. Lepszych i gorszych, mniej lub bardziej śmiesznych, inteligentnych. Coś tam miało z tego wynikać, ale tak naprawdę nie bardzo wiadomo co. Brakował mi w tym płynności, jakichś połączeń. I zabrakło chyba też szczerości - jakoś zbyt wiele tych scen było przekombinowanych, mało naturalnych.
Ogląda się przyjemnie, ale żeby to był jakiś wielki przełom, odkrycie, przebój... No chyba nie.  
Tylko nie mówcie, że nie widzę kolorów w życiu, jestem frustrat, maruda itd. Po prostu chyba oczekiwałem czegoś więcej. Ale i tak uśmiecham się na mieście widząc tę twarz.