Poparzone dziecko - Stig Dagerman, czyli jak nazwać to co czuję

 

Powieść Dagermana w latach 40 podzieliła krytyków - jedni uznali ją za arcydzieło, inni krytykowali za nadmiar psychoanalizy. Przyznaję, nie czyta się tego łatwo, więc rozumiem krytykę, niektóre fragmenty nawet były dość nużące. W innych scenach jednak nie potrafiłem oprzeć tej surowej, trochę nerwowej prozie, emocjom jakie ona ze sobą niesie. Jest w tym coś hipnotyzującego, nawet jeżeli nie do końca rozumiemy szarpanie się głównego bohatera. Od nienawiści, przez lęk, aż po namiętność. Bolesny obraz dojrzewania i przeżywania żałoby, żalu, trudnych relacji z ojcem.

Gdy zmarła ukochana matka Bengt przez długi czas ją idealizował, pielęgnował ślady jej pamięci, walczył z ojcem, który dość szybko próbował zagospodarować dom i swoje życie na nowo. Jego kochanka staje się wrogiem, obiektem długofalowych planów, zajmuje coraz więcej miejsca w jego głowie. Cierpi na tym m.in. relacja z dziewczyną, która czuje, że ukochany nie poświęca jej tyle ile by chciała.
Bengt jest rozedrgany, przepełniony dziwnym lękiem, nie rozumiejąc do końca tego co się w nim dzieje. Zupełnie tak jakby od nienawiści do miłości był tylko jeden krok. Od uczucia bycia pełnym energii, do totalnej depresji, drugi, równie niewielki. Pragnie karać innych, a potem również samego siebie, idąc za impulsem, próbując ugasić pożar myśli i emocji. Jego postać drażni, ale i fascynuje w pewien dziwny sposób. I tak jest z całą powieścią. Sprawia ona wrażenie trochę zbyt analitycznej, egzaltowanej, ale może dlatego też robi tak duże wrażenie, tak mocno zapada w pamięć.