Dolina - Bernard Minier, czyli a jeżeli to ktoś kogo znamy?

Moje drugie spotkanie z Bernardem Minier, a pierwsze z jego cyklem o Martinie Servazie. I cholera, trochę żałuję, że poznaję bohatera jakby od końca, że nie towarzyszyłem mu we wcześniejszych sprawach,... Bo teraz będę miał trochę spoilerów...

A mam ochotę na te wcześniejsze nie ukrywam. Minier potrafi nie tylko budować napięcie, ale i kreśli ciekawe portrety ludzi dalekich od ideału, zagubionych, walczących z różnymi słabościami i wątpliwościami. Gdy zło dzieje się w szczególnie okrutny sposób, najczęściej myślimy: to tak chore, że trzeba być psychopatą, to nie może być nikt kogo znam. A jeżeli jednak się mylimy? Jeżeli morderstwa dzieją się mimo, iż cała społeczność jest odcięta od świata?
Bohater trafia tam trochę przypadkiem, ściągnięty telefonem od kobiety, którą kiedyś kochał. Wydawało mu się, że nie ma już szansy, by się odnalazła, że nie żyje. Teraz kilka zdań ściągnęło go do niewielkiego miasteczka i położonego w pobliżu opactwa. Ale po kobiecie nie ma śladu. Są za to bardzo okrutne morderstwa, a Servaz wciągnięty zostaje do śledztwa i to mimo tego, że został zawieszony i czeka na komisję dyscyplinarną. Poszukiwanie sprawcy nie jest proste, bo i nastroje mieszkańców miasteczka w Pirenejach są bardzo napięte - oskarżają policję i władze o brak działań, narasta wściekłość, bo jedyna droga z doliny zostaje zablokowana przez lawinę. Ta atmosfera zagrożenia, narastająca agresja dają okazję autorowi do pewnych refleksji na temat zmian jakie dotykają Francję - dla mnie to było świetne uzupełnienie dwóch filmów, o których niedawno pisałem.

Dolina to niezły, mroczny kryminał. Sporo w nim odniesień do poprzednich tomów cyklu, ale mi to akurat nie przeszkadzało. Mocno rozwinięta warstwa psychologiczna pewnie będzie nużyć fanów akcji, zadowoli za to tych, którzy szukają czegoś więcej.