Czas Apokalipsy. Powrót, czyli kto bohaterem a kto zdrajcą

W kilkanaście godzin dwie skończone książki, dwa świeżutkie filmy w kinach, będzie więc o czym pisać. W przerwach w sprzątaniu i zakupach, he he.
Dziś więc kolejne dwie notki. Na początek: absolutny klasyk. Nie wiem ile już razy widziałem ten film i za każdym razem fascynuje. Jest w nim jakiś pierwiastek szaleństwa, pokazuje czym jest wojna może nawet lepiej niż niejeden film z pola walki. Bo tu przecież front jest dziwny - dżungla, w której wróg może być wszędzie, a jednocześnie często go nie widać. Zginąć można więc w każdej chwili albo wypatrywać śmierci i czekać na nią dniami i nocami. Z palcem na spuście.

To film, który pokazuje jak bardzo zmienia się psychika ludzka pod wpływem warunków. Gdy wszędzie wokół jakiekolwiek normy etyczne przestają istnieć, wielu ludzi zmienia się w potworny sposób. Kapitan Benjamin Willard (świetny Martin Sheen) doświadcza tego na własnej skórze. Wysłany w misją wydawałoby się straceńczą, na poszukiwanie w dżungli "zaginionego" pułkownika Kurtza, wkracza wraz z garstką żołnierzy w jądro ciemności. To skojarzenie z powieścią Conrada nie jest przecież przypadkowe, bo choć to nie ten kontynent, nie te czasy, chodzi przecież o to samo. Widząc to co oni, naprawdę można zwątpić we wszystko, uwierzyć w to, że najlepsze co może przyjść to śmierć. Zabijać lub umrzeć...
Genialne połączenie obrazu i muzyki, pokazanie ogromu zła, ale i bezsensu, okrucieństwa wojny, sprawiają, że pewnie będę jeszcze powracał do tego obrazu, bo jest on ponadczasowy. To wyprawa do Wietnamu ale i wgłąb ludzkiej psychiki. Warto zobaczyć wersję reżyserską, by sprawdzić co Coppola dodał od siebie, co mu wycinali producenci - choć to ponad 3 godziny...