Strony

piątek, 8 września 2017

Mock. Ludzkie zoo - Marek Krajewski, czyli tak pięknie i tak mrocznie

Kolejna notka konkursowa zapełniona - tym razem parę zdań o Królowej Margot. 

I dziś o książce, która jest równie mroczna, krwawa, a jednocześnie ma w sobie dużo piękna, podobnie jak i ten film. Marek Krajewski przyzwyczaił nas już trochę do swojego stylu, czyli literacko wysmakowanych opisów, ale pełnych różnych obrzydliwości. Tak wyszukany, bogaty język i najmroczniejsze pokłady człowieczeństwa. Przemoc, bród, okrucieństwo oddane tak, że chwilami aż ma się ochotę odłożyć książkę. A w tym wszystkim Mock, czyli glina, któremu pozostał w sercu jakiś jeszcze kawałek wrażliwości. Choć na co dzień zmaga się z przestępcami, półświatkiem i zyskał grubą skórę, to czasem zdarza się, że potrafi nawet zaryzykować własne życie, by zapewnić komuś lepszy los, uratować czyjeś życie. 

Chronologii można się było doszukiwać w początkowych tomach, teraz powrót do tego bohatera oznacza, że cofamy się daleko do początków jego kariery. Ale już pierwszy tom pokazał, że to była dobra decyzja i autor wbrew wcześniejszym deklaracjom, wciąż ma sporo czytelnikom w tej formule do opowiedzenia.
Tym razem przenosimy się do roku 1914, gdy Eberhard jest prostym policjantem, który jednak już został zauważony i zaczyna szkolenie w tajnych służbach. Jeszcze nie ma tyle kasy i możliwości, by prowadzić życie jakie kojarzymy z pierwszych tomów o Mocku, ale już czuć w nim to miłość do dobrego jedzenia, do wygody, ale i luksusu (te trzewiki!). Chyba nie ma też jeszcze aż tyle goryczy w sobie w sprawach sercowych, ba, nawet ma ochotę się oświadczać. I to właśnie uczucie do kobiety i chęć pomocy w jej kłopocie wepchnie tym razem Mocka w niezłe kłopoty. Najpierw ledwie ujdzie z życiem gdy zobaczy to czego nie powinien, a potem z przerażaniem uświadomi sobie, że jego śledztwo mało kogo interesuje. Nawet gorzej, raczej nikomu nie zależy, by sprawa ujrzała światło dzienne. O ile ciarki przechodzą na samą myśl o tym, że we Wrocławiu, w XX wieku, ludzie przychodzili do zoo, by oglądać "dzikich", to wykorzystanie kobiet z Afryki, by stworzyć sobie dom publiczny dla klientów o wyrafinowanych i niekoniecznie konwencjonalnych upodobaniach, budzi grozę. Krajewski wychodząc od autentycznych zdarzeń z życia miasta, próbuje jak to zwykle on, zejść głęboko w mrok, pokazując do czego zdolny jest człowiek. 
Sama historia, ponownie (bo i przy Popielskim się to już zdarzało) rozpięta w dość szerokich ramach czasowych, może nie jest jakoś bardzo sensacyjna, zamiast rozwiązywania zagadki, często jest po prostu walka o życie, ale i tak czyta się to wybornie. 
Wrocław. Afryka. Berlin. Podróż do jądra ciemności jest jednak geograficzna, a raczej ma naturę moralną i psychologiczną. Bo piekło można stworzyć wszędzie.  
"Ludzkie zoo" to kryminał retro, a może raczej klasyczna powieść noir i dowód na to, że warto było dać szansę Mockowi na powrót po kilku latach nieobecności.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz