Trawers - Remigiusz Mróz, czyli tego faceta nie da się zabić

Cieszyłem się na ukończenie trylogii z Forstem, ale już na horyzoncie jest tom czwarty, ciekawość więc wciąż niezaspokojona. Siedzę właśnie w Zakopanem, totalnie zasypanym, choć to przecież kwiecień i wciąż gdzieś przypominają mi się różne sceny i miejsca z tej serii. W końcu Tatry odgrywają tu niepoślednią rolę. W trakcie lektury jednocześnie wściekałem się na autora, chciałem z nim dyskutować o przyjętych rozwiązaniach i jednocześnie nie mogłem się oderwać od kolejnych stron. Trudno zaprzeczyć - niby czytadło, ale takie, które wciąga i angażuje emocje. Nawet w sytuacji gdy nie polubiło się żadnego z bohaterów i tak jesteś ciekaw dalszego ciągu tej historii, a to przecież nie zdarza się często.
Największym plusem (ale i chyba czymś mocno denerwującym, przynajmniej mnie) jest kompletne ignorowanie schematów - kto powiedział, że kryminał powinien kończyć się rozwiązaniem sprawy, złapaniem lub śmiercią sprawcy? Jeżeli przez całą książkę próbujesz kogoś uratować i jesteś tuż, tuż, to kto powiedział, że musi się to udać? No i czy policjant musi być wzorem moralnym? Z tego ostatniego pan Mróz już w ogóle ma polewkę, bo głównego bohatera nie dość, że wsadził do więzienia, sprawił, że wyleciał on z pracy, to jeszcze obdarował go uzależnieniem od narkotyków. Oj nieładnie tak pisać, że można sobie dać w żyłę i potem jechać autem ileś kilometrów...


Zostawmy jednak wszystkie niedociągnięcia, uproszczenia i moralną dwuznaczność niektórych postępków postaci "Trawersu". W końcu chodzi przecież o schwytanie seryjnego mordercy, który najwyraźniej kpi sobie z władzy, prowadzi jakąś dziwną grę z policją, może więc rzeczywiście nie warto zawracać sobie głowy procedurami, tylko iść za instynktem i zostawionymi śladami, jak Forst albo naciągać prawo jak się da jak prokurator Dominika Wardyś-Hansen lub udawać, że się o czymś zapomniało jak inspektor Osica. Oni wiedzą, że Bestia z Giewontu wcale nie zginęła, przeczuwają, że rozgrywka nie jest zakończona. A oprócz tej trójki autor z przymrużeniem oka dorzucił nam do kompletu jeszcze i Chyłkę, czyli bohaterkę innego swojego cyklu. 
Fabuły nie mam zamiaru zdradzać. Ci którzy czytali poprzednie tomy wiedzą mniej więcej czego się spodziewać - bardzo dobre tempo, ciągła niepewność i poczucie, że sprawca przewidział prawie każdy ruch ścigających go służb. Dla mnie bomba. Jestem w stanie wybaczyć nawet pewien brak prawdopodobieństwa i ciut rozczarowujący finał. Forst staje się coraz bardziej zgorzkniały, poraniony, ale cholera zabić się go nie daje. Nic dziwnego, że ma wrócić. Może również do policji?
Ja czekam.