Manchester by the sea, czyli czy da się naprawić błędy

Pora chyba zabierać się czym prędzej za oglądanie filmów nominowanych do Oscara. Co prawda LaLaLand już opisany, Przełęcz ocalonych i Boska Florence już dawno, ale jeszcze sporo przede mną. Może uda się na dniach. Aż do piekła opiszę może jutro. A dziś coś kameralnego, ale wcale nie mniej smakowitego. Nie wiem czy to film na Oscara, ale nie przeczę: myśli się o nim, a rola Affecka naprawdę zaskakująca. 

Od razu jednak trzeba powiedzieć, że to film, w którym niewiele się dzieje, przez pierwsze pół godziny, nawet ja już zaczynałem przysypiać, choć wydawało mi się, że moja wytrzymałość na różne pomysły reżyserów jest dość duża. Ale potem nagle wszystko zaczyna się układać w głowie i mówisz: rety! Gość przestaje cię drażnić, bo wszystko już zaczynasz rozumieć.

Na początku bowiem nie rozumiemy czemu jest jaki jest: odpychający ludzi, chłodny, samotnik, w dodatku o skłonnościach do autodestrukcji.
Śmierć brata i konieczność powrotu do rodzinnej miejscowości, niewiele w nim zmienia - wydaje się mieć tak silną barierę, którą stworzył, że nie dopuszcza do siebie żadnych emocji. 

Czy to się zmieni? Domyślamy się już, że tajemnica tkwi w przeszłości, ale co się stało? Ktoś jego skrzywdził? On sam w czymś zawinił? W krótkich reminiscencjach widzimy przecież zupełnie innego faceta: radosnego, lubianego, rozładowującego atmosferę. Teraz potrafi siedzieć z kimś pół godziny i po prostu milczeć. Do egzystencji wystarcza mu butelka piwa. Byle się zresetowąć. Byle zapomnieć. I to właśnie ktoś taki ma być wzorem, opiekunem dla nastoletniego bratanka, którym trzeba się zająć?
Mówi się, że czas leczy rany. Czy rzeczywiście? Patrząc na tego faceta, który nigdy nie patrzy się w oczy, który chce jedynie, by wszyscy dali mu święty spokój, czujemy, że to nie do końca prawda.

Depresyjne? A właśnie niekoniecznie, bo nie brak tu scen rozładowujących napięcie. Na pewno życiowe. Bo gdy już znamy całą układankę, zdajemy sobie sprawę, że trudno wystawiać tu jednoznaczne oceny i mówić: ja na jego miejscu...

Tego samego dnia obejrzałem "Milczenie". I wiecie co? Choć Scorsese na pewno zrobił dzieło przemyślane i dające do myślenia, to ten kameralny, intensywny emocjonalnie film, zapamiętam na pewno równie długo. Wybierzcie się, póki jeszcze jest w kinach.