Myszy i ludzie, czyli ja chcę tylko mieć z kim porozmawiać

Na początek wyobraźcie sobie pełne kino ludzi bez siorbania Coca-Coli, zapachu i chrupania popcornu (no chyba jednak widziałem jedną osobę). Cuda jakieś? Ano nie. Najwyraźniej na projekt prowadzony przez Multikino i British Council przychodzi trochę bardziej wyrobiony widz, który nie potrzebuje takich poprawiaczy nastroju. Długo się łamałem czy spróbować tego projektu, bo to przecież ani teatr w 100%, ani kino. Cena nie mała. Ale wiecie co? Teraz żałuję, że nie poszedłem wcześniej, bo parę fajnych przedstawień przeszło mi koło nosa. Teraz pozostaje mieć tylko nadzieję na powtórki.
Kilka słów o organizacji. Spektakle nagrywane są z udziałem publiczności na scenach londyńskich lub na Brodwayu, w super jakości, a potem odtwarzane u nas tyle, że z napisami. No i bonus dla naszej publiczności - w przerwie między kolejnymi aktami (która jest krótsza), puszcza się jakiś krótki reportaż o sztuce, autorze, wywiady z twórcami i aktorami. Generalnie wrażenie takie jak z oglądania teatru telewizji, czyli nie ma tych emocji z żywego kontaktu z aktorami, nie ma braw, śmiechu, ale za to są bliskie plany, o których przecież możemy w teatrze zwykle pomarzyć (chyba, że stać nas na najdroższe miejsca). Dodatkowy plus: nie dość, że obcujesz ze sztuką, aktorami, których znasz raczej jedynie z filmów to i z językiem. O ile w filmach mi to umyka, tu naprawdę wchodzi się w te dialogi. 
Świetna sprawa!
A sztuka?

  

Muszę chyba sobie odświeżyć Steinbecka, by choć trochę mieć porównanie, ale mam wrażenie, że to bardzo wierne podejście do tekstu i jego przekazu. U nas reżyserzy wciąż mają ambicje, by być cholernie oryginalni, szukają powiązań ze współczesnością, robią jakieś przewrotne zmiany, a tam nie boją się klasyki. Bo i niby dlaczego się jej bać. Może właśnie w tym jest jej siła, by ujrzeć ją w pewnym kontekście tamtych czasów, problemów, ludzi i dopiero odczytując tamte powiązania i przekaz, zastanawiać się na ile jest to dla nas czytelne, aktualne.
Czy widz jest na tyle mało inteligentny by wszystko musiało mieć odniesienia do tego co zna, bo np. w szkole na lekcjach historii nie uważał i nie wie co to Wielki Kryzys? U nas czasem odnoszę takie wrażenie...

Historia przyjaźni między Georgem i Lenniem - wielkim facetem o umyśle małego dziecka, jest opowieścią o marzeniach, o tym jak w pogoni za nimi zatracamy sami siebie, przeżywając życie samotnie, harując i nie mając z tego żadnej radości. Choćby nie wiadomo jak by kto udawał cynicznego, wciąż piękne wizje i plany, jakiś cel, nosi w sobie, czasem po prostu głęboko ukryte, bo straciliśmy nadzieję, a z nią często i radość życia. Gdy to marzenie dzielimy z kimś innym, wydają się osiągalne, prawie na wyciągnięcie ręki, ale jeżeli zostajemy z nimi sami, choćby nie wiem ile wysiłku włożymy w zbliżenie się do nich, oddalają się z prędkością pociągu pospiesznego. Znowu wraca codzienny trud i szarość każdego dnia. Trzeba cieszyć się z tego, że ma pracą można zarobić na wyżywienie, dach nad głową i trochę alkoholu, a nie myśleć o własnej farmie... 

Gorzkie. 

Reżyseria: Anna Shapiro. W głównych rolach James Franco („127 godzin”, „Obywatel Milk”) i z dużo trudniejszą rolą Lenniego, świetny Chris O’Dowd. („Druhny”, „Dziewczyny”). 

Więcej informacji, w tym pełna obsada – tutaj.