Szelmostwa Skapena, czyli teatr to nie tylko kostiumy i wyuczenie się roli

Kolejna lekka propozycja teatralna. Wreszcie udało się "upolować" Szelmostwa Skapena, z którymi Teatr Montownia (podobnie jak z innymi spektaklami) krąży po różnych scenach. Tych czterech wariatów lubimy z żoną już od dawna, więc to pewnie i tak nie koniec spotkań z nimi - może jeszcze w tym roku Trzej muszkieterowie, Kubuś Fatalista albo Wąsy?

Trudno to co robią nazwać teatrem klasycznym, bo ta ekipa czego by się nie dotknęła, pewnie i tak by przerobiła to po swojemu. Tym razem tekst Moliera (i w tłumaczeniu Tadeusza Żeleńskiego Boya), panowie uczynili podstawą do zabawy formą - komedia dell'arte w ich wykonaniu to zawrotne tempo i kapitalne przejścia między różnymi postaciami (jak zwykle bowiem grają tylko we czwórkę, a postaci jest przynajmniej kilkanaście).

Bawi więc nie tylko tekst, humor tam zawarty, dialogi między postaciami, ich przerysowanie różnych cech,

ale zachwyt przede wszystkim budzi to w jaki sposób można nad tym szaleństwem zapanować i się w tym nie pogubić, jak można szybko przejść od jednej postaci do drugiej. Niby w dekoracjach mamy jedynie kufer i parawan, z rekwizytów jedynie jakieś nakrycia głowy i szpady, a mimo wszystko pomysłowość wykorzystania tego robi duże wrażenie. Gest, słowo, giętkość ciała (a tak! niesamowita!), szybkość w prowadzeniu akcji i podrzucania kolejnych gagów - to wszystko udowadnia, że nawet z wydawałoby się mało skomplikowanych historii scenicznych, można wydobyć iskrę. 

Zachwyca warsztat i sprawność całej czwórki, autentycznie bawi prezentowana przez nich zwariowana wersja wydarzeń, a do mnie po raz kolejny (podobnie jak przy Kwartecie) powraca pytanie o misję i sens aktorstwa. Molier ze swoją trupą chciał bawić i uczyć, dziś pewnie te teksty mało kogo mogą już nauczyć czegokolwiek, ale dzięki dobremu wykonaniu, mam wrażenie że wciąż mogą rozbudzać miłość do teatru. Być może w kimś rozbudzi się pragnienie by samemu spróbować swoich sił na scenie, by iść w tym kierunku, ale równie ważne jest, by nie dać sobie wmówić że teatr ma jedynie dołować, męczyć klasyką albo złożonymi wizjami, które rozumie jedynie reżyser. Teatr ma również bawić i rozbudzać wyobraźnię. W takim wykonaniu to strzał w dziesiątkę. 

PS Jak zwykle panowie szarżują, ale o ile nie zaskoczyło mnie to w wykonaniu Rutkowskiego i Perchucia, to tym razem szczególnie podobali mi się Adam Krawczuk i Maciej Wierzbicki. 

Niestety w sieci nie znalazłem żadnych fragmentów video. Tym razem więc mogę jedynie zachęcić Was byście sami wybrali się na Montownię.