Teoria wszystkiego. Sens życia według Terry'ego Gilliama, czyli a wszystko i tak pochłonie czarna dziura

Zdaje się, że dziś oficjalna premiera tego dzieła, więc wrzucam notkę, a nuż zainteresują się najnowszym dziełem Terry'ego Gilliama (tak, tak to ten od Monthy Pythona, ale bardziej znany ze swych wizjonerskich wizji filmowych) nie tylko jego fani. Sam niedawno przypominałem sobie Brazil i bardzo byłem ciekaw jego najnowszego projektu, zwłaszcza, że dochodziły słuchy, że odrzuciwszy wielką kasę, będzie miał za to możliwość kreowania filmu zgodnie ze swymi pomysłami, a nie wizją producentów.   

A jak wyszło? Wizualnie jest ciekawie. Nawet bardzo. Prawdę mówiąc w ogóle nie przeszkadzała mi lekka siermiężność i brak efektów - u tego reżysera często bez dużej kasy udawało się uzyskać wizję przyszłości, która zaciekawiała bardziej niż fajerwerki za grubą kasę. Tym razem jest cyberpunkowo (a może raczej steampunkowo, bo maszyny są mało nowoczesne), ale dziwnie lateksowo, kolorowo i nawet cukierkowo. To świat, w którym wszechobecna reklama obiecuje ci wszystko, wieczną szczęśliwość i wszystkie odpowiedzi. Tylko jakoś dziwnie puste wydaje się to wszystko - udawane i oszukane niczym wizja narkotyczna. Jakże łatwo się temu poddać, dać ogłupić, porwać się rytmowi nieustannej zabawy. Ten kto zadaje pytania, szuka odpowiedzi nie pasuje do społeczeństwa i najlepiej byłoby go usunąć.

Qohen Leth (ciekawa rola Christopha Waltza) ewidentnie izoluje się od społeczeństwa i najchętniej całe dnie spędzał by w domu. Nie tylko dlatego, że tu czuje się najlepiej, najbezpieczniej, ale też wciąż czeka na telefon z odpowiedzią na pytanie o sens istnienia wszechświata. Jako jeden z wielu trybików wielkiej korporacji ma zapewniać bezkonfliktowe funkcjonowanie systemu, ale sam już dawno poczuł, że w niego nie wierzy, że straciło to dla niego sens. 

Prorok i geniusz, czy po prostu maniak chory psychicznie? 

Jak to zwykle u tego reżysera, sporo tu dość groteskowych scen i postaci, które więcej gmatwają niż wnoszą do fabuły. Ważniejszy chwilami staje się klimat filmu niż drążenie samego przesłania, śledzenie fabuły. 

Chaotycznie, ale mimo wszystko ciekawie. Choćby dla kolejnej wizji Gilliama - warto zobaczyć. Po raz kolejny dzięki swej wyobraźni, pracy scenografów i projektantów, tworzy "coś z niczego"