Podaj cegłę, czyli po prostu jak dzieci

Najpierw radocha z ostatnich okazji zakupowych. Obniżka na stronie Znaku w połączeniu z rabatem w wysokości 100 złotych zapoczątkował szaleństwo zakupowe, w które wciągnąłem sporą grupę znajomych (nie tylko z pracy). Efekt? Zakupy warte ponad 3 500 za które zapłaciliśmy nieco ponad 600 złotych. Jedna książka wychodziła nawet po 5 zeta. Cieszyłem się jak dziecko, mogąc też sprawić frajdę innym (bo dla siebie tylko 5 sztuk). Zobaczcie sami. Takich stosów mieliśmy 3, a każdy wart maksimum 200.

A na dziś notka o planszówce. Dedykowana Leszkowi, którego właśnie zawiozłem na kolejne 48 godzin chemii. Wracaj szybko, bo z kim będę grał? Duże chłopy, kurde, a bawią się jak dzieci w budowanie domków.

Wśród różnych notek kulturalnych postanowiłem od czasu do czasu podzielić się tu także tym co ciekawego uda się odkryć w świecie planszówek. Wyrośliśmy już dziećmi z Granny (kapitalne dla maluszków i trochę starszych), a dotąd nie bardzo byliśmy na bieżąco z różnymi tytułami (to jednak drogie hobby). Ostatnio jednak dzięki ludziom z Kubryku mam trochę okazji by zdobyć coś lub pograć w jakiś fajny tytuł.
Tym razem coś familijnego (bo takich głównie szukam), ale rozpracowanego na razie na dwie osoby - czyli dwóch facetów budowało sobie miasteczko z kartonu mając z tego tyle frajdy jak przy rozgrywce pokera.

Wydany w Polsce przez Egmont Podaj cegłę to gra, która może nie jest nowa (w oryginalnej wersji nazywała się Master Bulider), ale dostała nową szatę graficzną, przyznam, że bardziej z jajem i lżejszą, choć tamta stylizowana na retro też była ciekawa.

O co chodzi? Wcielasz się w średniowiecznego właściciela firmy budowlanej by budować kolejne budynki miasta. Każda budowla (m.in mury miejskie, bramy, ratusz, karczma, szkoła, wieża zegarowa, wychodek) to 6 elementów z kartonu, które składają zatrudnieni przez ciebie fachowcy. Ale uwaga - do każdego z nich by go postawić musisz zatrudnić odpowiednią ilość robotników, a w każdym kontrakcie ta ilość się zmienia. Każda faza składa się więc z zatrudniania ekipy (o różnych kwalifikacjach), walki o kontrakty (licytacja), sprawdzania zdarzeń losowych (mają wpływ na wydajność twojej ekipy, np. musisz oddelegować kilku ludzi na prywatną budowę wójta), budowy, a potem wypłaty oraz rozliczania robót. Gotówka szybko się kończy, więc musisz zaciągać pożyczki (nawet nie bardzo lichwiarskie), a niestety nie zawsze robotę możesz skończyć na czas- zdarza się robotnik jest kłótliwy, albo leniwy i musisz pogodzić się z tym, że zabraknie ci rąk do postawienia jednej ściany (a bez tego dachu nie ma co kłaść).
Plusy: oczywiście zabawa w składanie domków. Zasady chwyta się łatwo, a gra powinna być zrozumiała nawet dla dzieciaków. Gra się szybko i do końca trudno przewidzieć kto będzie miał przewagę (nie ma co brać zleceń zbyt wiele, bo niewykonane liczą się na minus).

Minusy: hmmm może cena - mimo pięknego wykonania, płacić ponad 100 zł za coś w co nie masz okazji grać zbyt często to jednak przegięcie. Ale to problem ze wszystkimi planszówkami. Losowość zaburzająca nasze decyzje mi nie przeszkadzała, ale za wadę na pewno uznaję zbyt małą ilość budynków - po prostu kontrakty dość szybko się kończą, a dodatków (czemu nie więzienie, katedra, zamtuz itd.). No chyba, że zaczynamy grę od nowa. Kolejna malutka wada - w porównaniu z solidnym wykonaniem budynków i kart, cieniutkie monety są raczej marnej jakości.
Przy dorosłych gra się sprawdziła, a więc z dziećmi sprawdzi się jeszcze lepiej!