Made in Poland. Antologia reporterów Dużego Formatu, czyli jest ciekawiej niż myślisz.

Jest ciekawiej niż myślisz. Ten podtytuł oddaje dobrze to co często pojawia nam się po lekturze dobrego reportażu - obojętnie czy dotyczy on spraw i krajów bardzo odległych, czy też tego co może rozgrywa się w naszym mieście, ale niewiele osób zdaje sobie z tego sprawę. Nasza szkoła reportażu świeci triumfy, wciąż pojawiają się ciekawe teksty, a dzięki tej publikacji możemy przypomnieć sobie te najbardziej znane i ciekawe z lat 1994-2013. Wybór może subiektywny, ale znajdziemy tu tyle dobrych tekstów, że nawet czytając wybiórczo będziemy mieli lekturę na wiele emocjonujących godzin. Poniżej znajdziecie pierwszą recenzję mojej koleżanki, a dwie następne (w tym moja) ukażą się za czas jakiś. 

I jakoś tak pomyślałem sobie kupując dziś Duży Format, że to dobry dzień na mały konkursik. Pora więc teraz pytanie na które pewnie czekacie. Co zrobić by książkę zdobyć? Ano niewiele. Wystarczy pod tym postem podzielić się wrażeniami z lektury jakiegoś reportażu, który Was poruszył - może pamiętacie jego tytuł, autora? Napiszcie coś więcej od siebie, a na koniec wpisu dopiszcie swój adres mailowy i już. Czas na zgłoszenia do 4 sierpnia (wtedy wracam z Woodstocku i pewnie już trochę odeśpię), zbiorę jakieś domowe jury (np. żona, kot i ja) i wspólnie wybierzemy jeden wpis, którego autor dostanie książkę.

PS Wiem, że gdy będę Was prosił o reklamę i udostępnianie informacji o konkursie tak naprawdę namawiam Was do tego byście sami dla siebie robili konkurencję. Więc nie ma żadnego obowiązku :) Ale gdybyście przypadkiem nie byli zainteresowani, a macie możliwość rozesłania tego innym - będę wdzięczny... 

„Made in Poland antologia reporterów Dużego Formatu” wzięłam tą książkę do ręki z dużą ciekawością gdyż bardzo lubię reportaże. Często mi się wydaje , że skoro mam tak mało czasu na czytanie to szkoda czasu na fikcję lepiej czytać co się dzieje naprawdę. To uczy, daje wiedzę, wyobrażenie o świecie, ubogaca, rozszerza horyzonty, budzi emocje. Zgadzam się ze zdaniem Włodzimierza Nowaka, że „reporter, a z nim czytelnik kolejny raz przekonują się, że jest ciekawiej, niż myślisz”.

Reportażyści Gazety Wyborczej są mi znani i przeze mnie bardzo cenieni bądź z łamów tej gazety bądź to z samodzielnie popełnionych książek.

Jednakże ta antologia nie do końca spełniła moje oczekiwania. Nie wszystkie reportaże były ciekawe. Przyznam po ciuchu, że dwa po pierwszych stronach ominęłam. Po drugie - bardzo jest różnych ciężar gatunkowy, zestawienie reportaży o zabójstwach honorowych czy tułaczce Dzieci odebranych z rodziny z reportażami o „pojawiającym się i znikającym” papierze toaletowym jest dla mnie „mało strawne”. Co nie znaczy wcale, że reportaże podejmujące bardziej przyziemne tematy  o papierze toaletowym, żywności z tzw najniższej półki czy o relikcie przeszłości jakimi są książki skarg i wniosków są gorzej napisane, nudne czy niewarte przeczytanie. Nie, wręcz odwrotnie. Tyko rażące było dla mnie takie zestawienie tych tematów w jednym szeregu.

         Szczególnie zadziwiły, poruszyły mnie dwa reportaże i to te, które już kiedyś w Dużym Formacie przeczytałam jeden pt. „Kocham cię. Zabijmy męża”, a drugi pt. „Plaża za szafą”.

Pierwszy opowiada o nieetycznym procederze firm, których pracownicy mają za zadanie korespondować sms-ami na jakikolwiek temat z klientami. Jedna z odbiorczyń takowej korespondencji myśli, że weszła w bliska relację z jakimś mężczyzną, którego ( praktycznie nie znając) pokochała i dla którego chciała rzucić męża. Nie jest świadoma, ze dla tego pana jest jedną z dziesiątek klientek, z którymi prowadzi nic nie znaczące dla niego dialogi. A dla niej - rujnujące życie. W tym reportażu zdumiewając było dla mnie nie to, że takie firmy istnieją bo o tym, że niestety tak, już widziałam. Odkryciem ponownym było to jak ludzie są spragnieni uczyć, miłości, bliskości, przynależności, jaki jest w nich głód, że dla namiastki tych emocji są w stanie podjąć dramatyczne kroki. Jest to strasznie smutne i prawdziwe.

Drugi reportaż pt. „Plaża za szafą” opowiada głośną ale zapomnianą historię kradzieży z Muzeum Narodowego w Poznaniu jedynego Polsce obrazu Moneta. To jest chyba temat na niezły film. Ta historia jest trochę śmieszna, trochę refleksyjna, zastanawiająca. Postać prostego człowieka, który z ogromnej namiętności do obrazu, kradnie go, by go mieć na własność i móc czasem w ukryciu na niego spojrzeć. Historia nieprawdopodobna.

  

Po lekturze tym bardziej wiem, ze chyba szkoda czasu na fikcję, życie tworzy ciekawsze historie.
Dorota