Norwegian wood, czyli gdy masz 20 lat...

Co prawda dziś miało być o jakiejś płycie, ale filmów mi się nazbierało tyle w kolejce do opisania, że muszę jakoś to uwzględniać w swoich planach na notki. Na jutro znowuż w planach jest książka - najnowszy tomik Akunina. Nawet zastanawiam się jak go Wam oddać - w rozdawajce dla jednej osoby, czy dorzucić do akcji Podaj książkę dalej, żeby każdy chętny mógł przeczytać? Doradźcie! Płyta przechodzi więc na niedzielę, jeszcze sobie pana Rodrigueza trochę posłucham. Ale dziś też będzie troszkę o muzyce - bez niej ten film byłby trochę niepełny i pewnie inaczej by smakował. Jest ona istotna jako pewne cytaty osadzone w klimacie lat 60-tych, ale i również jako ta autorska i bardzo podkreślająca stany psychiczne bohaterów tego obrazu (Jonny Greenwood).
Powieści "Norwegian Wood" Hurakiego Murakamiego jeszcze nie czytałem, jakoś nie mogę się przekonać do tego pisarza w 100%, ale koleżanka twierdzi, że to chyba najlepsze co napisał, więc kto wie - może jeszcze się zachwycę. Na tyle jednak już wychwyciłem charakterystyczny nastrój jego powieści, że mogę spokojnie stwierdzić, że w tym obrazie dobrze zostało to uchwycone.

Co innego jednak odpowiedzieć na pytanie czy ten obraz może się podobać. Pewnie podobnie jak powieści tego pisarza - określonej grupie na pewno.

Uderzająca jest jakaś dziwna samotność jego bohaterów - niby są w jakiejś interakcji ze sobą, ale tak jakby cały czas byli obok siebie. Na chwilę otwierają się by o sobie opowiedzieć, po czym znów zamykają się w swoim świecie własnych urojeń, lęków, marzeń, wyobrażeń. Tu w dużej mierze skupieni jesteśmy na sferze seksualnej, ale przecież jest ona jedynie wyrazem jakiejś głębszej potrzeby, którą próbują młodzi bohaterowie tej historii zaspokoić, sposobem na zaspokojenie pustki jaką czują. Jedni cierpią i nie potrafią otworzyć się na drugą osobę, inni wręcz odwrotnie - zaliczają partnerki jedną po drugiej i na zewnątrz pokazują szczęśliwe, wyluzowane oblicze, ale przychodzi chwila gdy i oni muszą przyznać, że to tylko po to by nie wyć z tęsknoty za czymś innym. Potrafią odpychać kogoś, kogo się kocha, bojąc się że się go zrani. Albo okłamywać, że czekają, gdy wiedzą że nie tylko zdradzili, ale nadal tęsknią do tej zdrady...

   

Nazwać ten film opowieścią o miłości byłoby raczej określeniem, które może być błędnie interpretowane. To nie jest miłość łatwa (choć ma w sobie dużo piękna), ani ckliwe love story.  To raczej rozpaczliwe wycie, pragnienie bycia kochanym i tego by kochać, by dawać siebie komuś drugiemu. Serce mówi jedno, ciało mówi i popycha do czegoś zupełnie innego. Dużo tu cielesności i bezpruderyjnego podejścia do seksu (czy dlatego, że to lata 60-te i środowisko studenckie?), ale to co mnie dużo bardziej uderzało to właśnie samotność, wyalienowanie ze środowiska (praktycznie nie widzimy ich w relacjach z innymi, jeżeli nie rozmawiają ze sobą w parach najczęściej milczą), poczucie bezsensu, dziwne zamykanie się w sobie, aż do choroby psychicznej czy samobójstwa (od którego zresztą zaczyna się ten film). Niby młodzi ludzie mający około 20 lat i przeżywający różne rzeczy po raz pierwszy, ale w tym co mówią, co myślą, chwilami czuje się 80-latków, którzy mówią, że mają już dość cierpienia i nie znajdują w sobie chęci i sensu życia.

Z premedytacją nie piszę Wam o fabule. Bo niewiele Wam ona powie o tym jaki ten obraz jest. Dużo w nim milczenia, pięknych poetyckich ujęć pokazujących głównego bohatera to z jedną, to z drugą wybranką, sporo muzyki. Smutek z niego przebijający oraz specyficzny sposób narracji mogą sprawić, że będzie on zbyt długi i nie do przejścia dla każdego.