Życie Pi, czyli piękne obrazki, trzeci wymiar i...

No właśnie to "i..." będzie pewnie decydowało o tym ilu ludzi zechce obejrzeć ten film. W moim przypadku to "i..." jest gdzieś pomiędzy zachwytem, a znudzeniem. Zachwyt budzą niektóre magiczne wręcz i poetyckie zdjęcia (np. noc na oceanie), natomiast sama historia, podobnie jak i cały film nie wzbudziły we mnie prawie żadnych emocji. Ot połączenie Cast Away, Robinsona Crusoe z dodatkiem szczypty filozofii na końcu. No dobra, ziewać nie ziewałem, z kina nie wyszedłem, ale uwierzcie - w tej historyjce niewiele jest rzeczy, które zostaną w głowie po kilku tygodniach (oprócz ładnych scenek, które zaraz zostaną przebite kolejnymi).

Nie znam powieście Yanna Martela, ale z tego co słyszałem to powieść nie jest jedynie przygodówką i ma głębszą warstwę - tu pojawia się ona nam dopiero pod koniec, ale jest to raczej papka, która ma sprawiać jedynie pozory głębi. Film ma być zrozumiały dla nastolatków? Może w tym leży odpowiedź czemu mnie - starego konia to rozczarowuje (podobnie jak np. Czas wojny Spielberga) - jestem zmęczony łopatologią i jeżeli mam ochotę na fajną historyjkę z morałem mam do wyboru dużo rzeczy klasycznych, które mimo, że widziane po raz n-ty nie rozczarowują, a wciąż sprawiają frajdę (Świnka Babe itp.).

W skrócie o fabule: pewien pisarz zbiera ciekawe pomysły i w poszukiwaniu historii trafia do mieszkania Pi Patela. Ten opowiada mu o tym co przeżył w młodości i jak tamte wydarzenia wpłynęły na jego filozofię życia (spodziewajcie się dużej dawki modnego ostatnio rozmydlania i mieszania wszystkich religii, prezentowania tego jako drogi do szczęścia). Pi opowiada o swoim dzieciństwie (te fragmenty filmu bliskie są klimatowi np. Forresta Gumpa), o tym skąd wzięło się jego dziwne imię, o rodzinie (wychowywał się w Indiach gdzie zarządzali zoo) oraz o tym jak zmuszeni sytuacja finansową postanowili wyruszyć z całym dobytkiem do Kanady. Przewieźć całe zoo to nie błahostka, więc muszą płynąć wielkim transportowcem. Niestety statek w trakcie sztormu tonie i ratuje się jedynie chłopak w towarzystwie kilku zwierząt. Szalupa, która na wiele tygodni stanie się jego domem stanie się sceną zmagań o życie między chłopcem, a tygrysem bengalskim o imieniu Richard Parker.

Młody chłopak walczy ze strachem, pragnieniem, głodem, zwątpieniem, wycieńczeniem, a jednocześnie jest w nim tyle determinacji, pragnienia życia, wiary, że uda mu się przetrwać w warunkach w jakich nigdy nikomu się jeszcze nie udało. Jest w Pi upór, pomysłowość, umiejętność pokonania strachu, ale mamy tu też pomoc Siły Wyższej i to tak fantastyczną, że drażni brakiem realizmu. To chyba jeden z zarzutów jaki można postawić temu filmowi - nawet najbardziej fantastyczne rzeczy podaje nam się tak poważnie, że jesteśmy tą bajką trochę zmęczeni. Ang Lee chyba za bardzo skupił się na tym, żeby to co opowiada robiło wrażenie, niż nad samą treścią tego co chce przekazać.  

Spytacie o efekty. Nie ma tu wiele tego 3D, a nawet jeżeli jest to nie powala, tak jakby można było tego oczekiwać. To co robi wrażenie to świadomość, że wiele scen została zrobiona komputerowo - może nie powinno mnie tu już nic dziwić, ale nadal dziwi i zachwyca realność tego co widzę.  Natura jest piękna sama w sobie, a tu okazuje się, że jeszcze można to piękno "podkręcić" tak, że zapiera dech (podobno tylko samego tygrysa "poprawiało" 15 grafików). Przesytu nie miałem, choć faktem jest, że niektóre zestawienia kolorów trąciły kiczem (słodko, pięknie, oprócz chwil gdy bywa groźnie). Zdjęcia podwodne to bajka.

Sporo pięknych zdjęć, ale w tak długim filmie one niestety nie uniosą niedostatków reszty. Szkoda. Może i warto to obejrzeć całą rodzinką, ale moim zdaniem potencjał pomysłu został zmarnowany.   

PS Za zaproszenie na pokaz przedpremierowy dziękuję firmie AIM Media.