Nadzy, czyli czy jest jeszcze przyszłość?

Kolejny film Mike'a Leigh zaliczony, ale tym razem seans trochę mnie zmęczył, jakże to odmienne kino od Kolejnego roku, czy Sekretów i kłamstwa. Odmienne nie tyle w stylu opowiadania, ale raczej w bohaterach, w tym co robią, co jest dla nich ważne. A może to tylko moje odczucie? Ale gdy tam miałem wrażenie, że oglądam pewną całość, że w opowiadanej historii każdy ma jakieś swoje miejsce, jest początek, środek i koniec, tak tu to wszystko jest bardzo płynne i chaotyczne. Można chwilami odnieść wrażenie, że to zbiorek scenek, niekoniecznie ze sobą powiązanych, o bohaterach dowiadujemy się niewiele, a ważne są jedynie interakcje jakie między nimi się dzieją.

To co uderza przede wszystkim to samotność, którą wszyscy próbują zapełniać na siłę jakimś związkiem, by potem znowu jeszcze szybciej go zniszczyć. Ludzie są tu jak meteory, które kompletnie przypadkowo na siebie wpadają, czasem zostawiając dotkliwe ubytki w swej powłoce po takim "spotkaniu". Agresja, chłód, które maskują to co przecież też w nich siedzi - ogromną potrzebę ciepła, miłości, bezpieczeństwa. Czy ważniejsza jest dla nich wolność, odrzucenie możliwości wpływania przez kogoś na ich życie? Czemu wciąż się tak szarpią? Johny - główny bohater, na którym skupiona jest nasza uwaga jest inteligentny, wrażliwy, ale jednocześnie zachowuje się chwilami jak zwierzę bez hamulców, lub z premedytacją krzywdzi innych. Cała reszta postaci pojawiających się w filmie jest równie zagubiona i chwiejna w swoich działaniach, emocjach. 

To co może przykuć naszą uwagę to dialogi - ostre, bezlitosne, drażniące. Gdy zestawiamy je z bezsilnością, strachem, czy pustką jaka bije z twarzy tych postaci jeszcze mocniej widzimy ile w tym jest gry, udawania i zakładania masek. Oto sposób na to by uczynić życie łatwiejszym i bardziej znośnym - sprawić by to inni cierpieli bardziej. Nihilizm jako próba przetrwania. Okrutne to i prędzej czy później prowadzi do katastrofy. I może dopiero ona będzie jakimś przełomem i szansą na zmianę.

Pewnie gdy film powstawał - pod rządami Margaret Thatcher - ten film oglądany był inaczej, ten wątek socjologiczno-społeczny był bardziej zrozumiały (co się dzieje z ludźmi? z wartościami?). Teraz pozostaje jedynie niełatwe kino psychologiczne (podobno nawet kręcone bez pełnego scenariusza) z ciekawą rolą

Davida Thewlisa

Dla smakoszy

 i słów kilka o konkursie

Wczoraj zastanawiałem się czym by Was tu obdarować, ale patrząc na te pogodę za oknem wybór chyba jasny? Odrobina słońca, pysznego jedzonka i włoskich klimatów w Wasze ręce. O książce Aleksandry Seghi pisała u mnie już Jola tutaj. Za egzemplarz bardzo dziękuję wydawnictwu Świat Książki! Co trzeba zrobić by zdobyć książkę? Zadanie chyba proste.

Poniżej widzicie fragment plakatu do pewnego filmu - musicie jedynie odgadnąć o jaką pozycję chodzi, odnaleźć jej recenzję u mnie na blogu i podesłać mi do niej link na adres przynadziei@wp.pl. Nie piszemy w komentarzach o jaki tytuł chodzi! W przypadku większej ilości odpowiedzi zrobię losowanie... Czas - do niedzieli do godziny 15. Życzę powodzenia!

Chcielibyście się tam wybrać?