Dziewczyny wojenne - Łukasz Modelski, czyli młode, odważne i pragnące kochać

No dobrze zaczniemy od rozdawajki - poprzednia trwała tydzień i szczegóły są tutaj, kolejna będzie dotyczyć dziś recenzowanej książki :) Mam nadzieję, że kogoś zainteresuje. Szczegóły na koniec.
Szczęściarzem, który wylosował Gryllsa jest @władcamuch - gratulacje i proszę o kontakt na e-mail (przynadziei@wp.pl).

I parę słów o "Dziewczynach wojennych" (jakoś niezbyt fortunny ten tytuł, prawda?). Bohaterkami książki są młode dziewczyny, które w chwili wybuchu wojny dopiero stają na progu dorosłości - kończą szkoły, zdają maturę, rozpoczynają studia. Każda z nich na pewno ma jakieś swoje marzenia, plany, wizję tego co by chciała robić. I oto nagle wybuch wojny zmienia wszystko - trzeba zupełnie zmienić perspektywę, bo nie da się żyć tak jak dotychczas...
Podtytuł książki to "Prawdziwe historie" i autor tak naprawdę skupił się jedynie na spisaniu pewnego rodzaju wspomnień, życiorysu. Rozwiązanie takie sprawia, że miejscami jednak te historie są do siebie trochę podobne - czujemy emocje bohaterek, razem z nimi przeżywamy trudne chwile, ale zabrakło trochę pomysłu jak te emocje jeszcze mocniej wydobyć na wierzch.
11 kobiet, 11 historii, różne miejsca Polski, różne środowiska, tylko ogromne pragnienie działania podobne. To chyba najbardziej było uderzające w tych opowieściach - kontakt z ruchem oporu, zaangażowanie nie wynikało z tego, że ktoś je tam ciągnął na siłę, że chciały się zemścić za jakieś krzywdy - one same poszukiwały kontaktów i możliwości robienia czegoś ich zdaniem sensowanego. Ta chęć bycia przydatnym, aktywnym, nawet  przed wojną (np. harcerstwo czy choćby bardzo ciekawy wątek tu jedynie wspomniany, czyli akcja "żywych torped") jest fascynująca.
Samych historii możemy się domyślać - okupacja obojętnie czy w dużym mieście, czy w małych wsiach była równie przerażająca - łapanki, aresztowania, przesłuchania, ukrywanie się... Sanitariuszki, łączniczki, agentki, a nawet minerki czy członkinie plutonów likwidacyjnych. Niesamowite kobiety i dobrze, że ktoś zebrał takie relacje - często mówiąc o bohaterstwie mężczyzn na pierwszej linii zapominamy o tym, że kobiety wcale nie miały mniejszej odwagi czy zasług...
Te wspomnienia zawierają w sobie i grozę i determinację. Cierpienie, rozpacz, ale i satysfakcję jeżeli wspomina się jakieś swoje sukcesy... Ba, znajdziemy tu nawet sporo informacji jak próbowały radzić sobie w tych wojennych czasach próbując organizować życie prywatne, rodzinne, domowe. Kto opiekował się starszymi ludźmi czy dziećmi gdy mężczyźni ukrywali się po lasach? Jak cieszyć się z pożycia małżeńskiego, kiedy już w trakcie wesela wkracza Gestapo? To, że zrezygnowały z realizacji swoich planów przecież nie oznacza, że mają zrezygnować np. z miłości...
Najbardziej wartościowe w tej pozycji są dla mnie te fragmenty, które dotyczą wspomnień ze ściany wschodniej Rzeczypospolitej. Kiedy czytałem te słowa od razu przypominały mi się też różne wspomnienia, które słyszałem w trakcie spotkań rodzinnych. Dla wielu to może być lekki szok gdy czyta się, że ludzie z ulgą przyjmowali wkroczenie wojsk niemieckich - tak wielkich doświadczyli zbordni i niesprawiedliwości ze strony Sowietów... I kolejne rozdziały tych wspomnień, które wcale się nie kończą wraz z zakończeniem wojny. Dla niektórych to było naturalne, że nie takiej wolności oczekiwali Polacy, więc uważały, że trzeba dalej trwać w konspiracji i działać przeciw nowemu zniewoleniu. Inne, mimo że tyle poświęcily w walce z okupantem niemieckim i potem wyszly z podziemia, po wojnie trafiły do więzień na wiele lat bo władza ludowa oskarżyła je o zdradę ojczyzny (chyba powinienm napisać "ojczyzny"). Jakże wielka niesprawiedliwość i ile w tym gorzkiej ironii...
Pewnie można by zrobić to lepiej, jestem np. bardzo ciekaw bo jeszcze nie znam  reportaży Swietłany Aleksijewicz "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety". Na fali grzebania w takich mniej znanych historiach kupiłem też kniżkę Biszopa znanego z bloga Zapiski z granitowego miasta. Ale i tak książkę Modelskiego polecam gorąco. To świadectwo historii, wspomnienia nie tylko tych konkretnych jedenastu kobiet, ale też hołd dla wszystkich innych, które być może dotąd były anonimowe - abyśmy też mieli je w pamięci - żony, siostry, matki - zwyczajne kobiety, które w niezwyczajnych czasach wykazały wielkie męstwo i dojrzałość.

A teraz do rozdawajki:

Wystarczy się zgłosić pod tym postem słowami "Zgłaszam się", a jeżeli piszcie anonimowo to zostawcie prosze adres e-mail. Czas powiedzmy do 21 stycznia. Będzie mi oczywiście miło jeżeli zostawicie jakiś komentarz. Książka nasuwa sporo tematów do dyskusji. Obojętnie czy czytaliście już czy nie - czy myśleliście kiedyś nad tym jak nasze powojenne pokolenie zachowało by się w takich czasach wojny? Czy zdobylibyśmy się na równie wielkie bohaterstwo?