Broad Peak. Niebo i piekło - Bartek Dobroch, Przemysław Wilczyński, czyli o tych, którzy kochają góry

Ci którzy zaglądają na bloga, pamiętają jak kręciłem nosem na książkę Hugo Badera, która miała w jakiś sposób wyjaśnić tragedię wyprawy na Broad Peak - moim zdaniem powstała wtedy książka nie tylko subiektywna, ale i nierzetelna. Ktoś kto nie zna gór, trudno żeby zrozumiał wszystko to co się z nimi wiąże - autor nie stał się członkiem wyprawy "ratunkowej", od początku był skonfliktowany i pisał głównie swoje wrażenia i przemyślenia. Dobroch i Wilczyński od początku postawili sobie chyba inny cel, starając się dotrzeć do jak największej ilości ludzi, którzy mogą pomóc im pokazać kolejne fragmenty historii, aby pokazać jej najpełniejszy obraz. I dzięki temu to jedna z lepszych rzeczy jakie czytałem, nie tylko w nawiązaniu do tej  konkretnej wyprawy, ale i do książek o górach jako takich. Z każdego rozdziału bije tu bowiem pasja i miłość do  tego wyjątkowego sposobu doświadczania piękna świata. Po ogromnym wysiłku stanąć na szczycie, przeżyć ten zachwyt, szczególne emocje - kto tego nie zaznał, ten nie zrozumie fenomenu himalaizmu i alpinizmu. Wszystkie te pytania: po co?  to zbyt wielkie ryzyko, koszty, egoizm, bo krzywdzi się bliskich, stają się mało istotne, gdy zrozumie się emocje, motywacje i doświadczenie tych, którzy tego spróbowali.

Spotkać tę drugą połowę, czyli trylogia Przed wschodem słońca

 Dziś zmieniam kolejność w tytule notki, bo ciężko by zmieścić w jednym aż trzy filmy, a warto o nich napisać razem, bo w połączeniu są jeszcze ciekawsze niż każdy z nich z osobna.
"Przed wschodem słońca", "Przed zachodem słońca" i wreszcie "Przed północą". Dzieli je 18 lat, ale opowiadają jedną i tę samą historię dwójki ludzi, których uczucie możemy obserwować. I powiem Wam, że to jeden z ładniejszych, ale i mądrzejszych filmów o miłości. Pokazuje bowiem nie tylko zauroczenie, ale i przyjaźń, kryzysy, tęsknoty. Jest romantycznie i pięknie, są jednak chwile gdy już sami nie wiemy, czy nie lepiej by było, by od siebie odpoczęli, by się nie ranili. Przeznaczenie, bo przecież trudno uwierzyć z początku by ta znajomość miała szansę na rozwinięcie. Francuzka i Amerykanin, Celine (Julie Delpy) i Jesse (Ethan Hawke) spotykają się w pociągu, ale nawet nie jadą do tego samego miejsca. No chyba, że...

Toń, czyli oscar za okładkę i brawa za treść

Moja przygoda z książkami Marty Kisiel rozpoczęła się niezbyt dla mnie szczęśliwie, bo "Nomen omen" trochę rozczarował, marudziłem, że mało zabawne, że dialogi zbyt sztucznie młodzieżowe... A potem musiałem odszczekiwać. Każdy kto czytał moją notkę o "Dożywociu" był tego świadkiem. Rechotałem jak głupi i cieszyłem się jak dziecko z kontynuacji. Dorzuciwszy jeszcze "Szaławiłę" Ałtorka (to nie błąd), poszła jednak w innym kierunku. Wróciła do Wrocławia, w przestrzeń miejską, ale z historią dużo mroczniejszą niż to co spotykało szaloną Salomeę Przygodę.
Ale zanim trochę o wrażeniach, to ogromne brawa dla wydawcy i wszystkich, którzy przyłożyli się do wybrania takiej okładki. Tomasz Majewski ma u mnie mojego prywatnego oscara za to to co przygotował! Co za klimat! Zdecydowanie okładka roku i iskierka nadziei, że wydawcy naprawdę będą większą uwagę przykładać do oprawy graficznej, projektów, nie powielając koszmarków klejonych w komputerze. 

Co za gość, czyli Eastwood w Na linii ognia i Doskonały świat

Nie wiem czy to kwestia tego, że sam się starzeję, ale z coraz większym szacunkiem podchodzę do aktorów, którzy towarzyszyli mi przez lata mojej przygody z filmem i serce mi się raduje gdy nie schodzą na psy (bo niektórzy schodzą). Do takich gości należy dla mnie na pewno Clint Eastwood. I dziś łączę dwa szkice notek o oglądanych jakiś czas temu (po raz kolejny) filmach, by oddać mu hołd. I mam nadzieję, że będzie mi to dane jeszcze nie raz. Trzymaj się staruszku w zdrowiu i bądź sobą!
Grywał bardzo często twardych gości, z zasadami, takich, dla których honor jest ważniejszy niż cokolwiek innego. Starzeje się znakomicie, bo nie tylko grywa, ale i sam tworzy filmy (i to niezłe), ma wyraziste poglądy i nie boi się iść trochę pod prąd temu co promuje czasem Hollywood. Broni tego co dla niego jest ważne. I dziś o dwóch bardzo dobrych filmach, które uwielbiam i gdzie pokazał to co potrafi.

Osobliwości - Tomasz Budzyński, czyli witajcie w teatrze groteski

Trzecia płyta zabrana do auta i chyba jedyny niewypał w tym zestawie. I sam się zastanawiam czemu. Budzyńskiego bardzo lubię, choć nie ukrywam, że największy sentyment mam do Armii. Solowe i różne poboczne nagrania tego artysty (malarza, poety, muzyka), przekonują mnie trochę mniej, choć "Lunę" wspominam dobrze. To było takie akustyczne, spokojne granie. "Osobliwości" to już trzeci solowy krążek, na pewno odmienny od tego co Budzy robi z zespołem, ale wydaje mi się, iż odmienny w porównaniu z wcześniejszymi nagraniami. Poszukiwania i eksperymenty trwają.
"Osobliwości" mam wrażenie, że mają charakter i klimat ścieżki dźwiękowej do jakiegoś przedstawienia, czy filmu, tak jakby tworzący je od początku nie traktował ich jako piosenek do radia. Stąd ich chwilami drażniące brzmienie, powtarzalność, surowość.

Pendemic Legacy, czyli cały rok zmagań

Zagrzebałem się w kilku dobrych lekturach i korzystam z leniwej niedzieli, by się nacieszyć możliwością czytania prawie w spokoju. Żeby jednak nie porzucić zupełnie Notatnika, który i tak ostatnio zaniedbuję, po raz kolejny sięgam po planszówkę. Tym razem dość wyjątkową, bo nawet Time Stories, z kilkoma godzinami rozgrywki, podejściami do scenariuszy,  może się schować. Pandemic Legacy towarzyszy nam od początku roku i mamy jeszcze przed sobą sporo rozgrywek... A umówić się we czwórkę w tym samym składzie nie jest zawsze prosto. Ekipa rozpoczęła walkę z epidemią, musi więc ją skończyć i nie ma zmiłuj. Wydawało się, że po dwóch miesiącach niczym nas ta gra nie zaskoczy, ale wciąż stawia przed nami niełatwe wyzwania (właśnie nie tak dawno skrewiliśmy majowy scenariusz).Ale po kolei....

Super Black Market Clash - The Clash, czyli łapcie instrumenty i jazda

Drugi z albumów jakie sobie zabrałem w drogę do Białowieży. O trzecim na dniach. Tym razem wyszedłem z założenia, że biorę płyty, których bardzo dawno nie słuchałem w całości. I trafiło na The Clash. Zwykle sięgam po znane numery, które lubię i mogę nawet ryczeć razem z wokalistą, a tu coś trochę innego. Ten krążek to bowiem zbiór kawałków jakie trafiały na stronę B singli (kto pamięta te czasy, gdy było oczywistością, że płyta ma dwie strony?), oczywiste więc, że mniej znanych.
To raczej smakołyk dla koneserów, tych, którzy lubią zespół, ale powiem Wam, że słucha się tego całkiem fajnie. Na pewno można odkryć różne twarze i eksperymenty tego zespołu.
Choć to legenda punk rocka, to przecież nasze skojarzenie z tym gatunkiem bliższe jest raczej Pistolsom, niż temu co robił The Clash. Mimo wszystko jednak wolę ekipę Strummera, bo mam wrażenie, że są mniej na pokaz, to co robią nie jest takie wykoncypowane. Zaangażowanie polityczne, reprezentowanie realnych "dołów", a muzycznie?

Historia Bez Cenzury 3 - Wojciech Drewniak, czyli Poland first to fight

Trzecia odsłona Historii Bez Cenzury. Wojciech Drewniak i jego ekipa nie zwalnia tempa, materiału o ciekawych postaciach w historii (nie tylko naszego kraju, choć głównie na tym skupia się ostatnio autor) jest masa, nie pozostaje więc nic innego jak szykować co bardziej smakowite kawałki i w rozbudowanej formie zbierać je w kolejnych książkach.
Byli już polscy władcy, byli bohaterowie (wielkie koksy, że zacytuję tamten tytuł), a teraz pora na II Wojnę Światową i kolejną garść fascynujących opowieści o ludziach zasługujących na pamięć i szacunek. Skoro forma się podoba i HBC z kanału na Youtube już na dobre przyjęło się w wersji papierowej, można pewnie spodziewać się kolejnych tomów. Co teraz? Wpływowe kobiety? A może spiskowcy i powstania? Chociaż nie, Drewniak nie przepada za opowiadaniem o sprawach przegranych, raczej szuka tematów, które wprawiałyby polskich czytelników w dumę, rozbudzałyby apetyt na więcej. Zbiera ciekawostki, fakty i przypuszczenia, a potem podaje je na własny sposób: bez dat, bez zadęcia, bez przejmowania się słownictwem.

Uknown pleasures - Joy Division, czyli targa duszą

Ponad 8 godzin za kółkiem, zobaczyć Białowieżę i od razu wracać, ech jak czasem by się chciało zostać gdzieś na dłużej. Jazda samotna to zawsze okazja by wyciągnąć trochę starych płyt i na nowo się nimi cieszyć. I dziś notka o jednym z takich krążków. 


To blisko 40 lat minęło. I choć film przypomniał nieco Joy Division i jej charyzmatycznego lidera, czyli Iana Curtisa, dziś niewiele osób pamięta ich muzę. Może wpadający w ucho i przerabiany w nieskończoność "Love Will Tear Us Apart". Nagrali raptem dwa krążki. "Closer" okrzyknięty arcydziełem i płytę, która już zapowiadała co nas muzycznie czeka, ale jeszcze była trochę jedną nogą w punk rocku, w inne energii. Prosta perkusja, gitara, bas (jest już ten charakterystyczny styl, który nawet po latach słychać będzie w New Order) i wreszcie on. Bez jego wokalu i depresyjnych tekstów, tak naprawdę kapela nie miałaby w sobie nic wyjątkowego.

Prawdziwa historia, czyli szukając natchnienia

Jutro wypad do Białowieży (szkoda, że zaraz też powrót), więc notki być może nie będzie, za to dziś dokończyłem post o "Czwartej małpie", czyli bardzo dobrym thrillerze kryminalnym od Czarnej Owcy - czytaj tu - i jeszcze kilka zdań łapcie o najnowszym filmie Polańskiego.

"Prawdziwa historia" na pewno nie jest filmem złym, czuć też w nim rękę reżysera, który już nie raz sięgał po gatunek thrillera psychologicznego, drażniąc się trochę z widzem, podsuwając sygnały świadczące o urojeniowym charakterze niektórych scen. Tyle, że nie ma tym filmie już takiego zaskoczenia (choćby dlatego, że sporo osób świetnie pamięta "Misery"), tajemnicy (bo wszystko od początku jest w miarę jasne), ale i jakiegoś nerwu, czy po prostu życia. Niestety mam takie poczucie, że stara kadra (choćby i Allen), naprawdę nie powinna na siłę łapać się za kamerę, skoro nie ma nic nowego do opowiedzenia. Szkoda zdrowia i naszych pieniędzy. W przypadku "Prawdziwej historii" tych ostatnich nawet nie żałuję, ale jednak to nie jest film, który byłby godny reżysera takich filmów choćby jak "Dziecko Rosemary",

"Matnia", "Frantic" i wielu innych.

Czwarta małpa - J. D. Baker, czyli czasu coraz mniej

Czytam po kilka rzeczy naraz, ale zwykle wśród nich jest jakiś kryminał lub thriller. I choć tyle tego przechodzi przez moje ręce, wciąż nie mam dość. Cieszę się jak małe dziecko gdy ktoś wciąga mnie w ciekawą intrygę, gdy trzyma za gardło lub robi w konia, gdy moje przypuszczenia idą... się paść na trawkę.

Tym trochę tak miałem, więc nie mogę się powstrzymać, by nie napisać na szybko notki, mimo że już po 11 wieczorem i padam na nos. Na początek dwa zdania podsumowania:
1. już cieszę się na kontynuację, bo zapowiada się fajna seria, polubiłem tę ekipę i ich zgryźliwe poczucie humoru
2. wielka frajda z lektury - dobry pomysł, intrygujące wykonanie.

Jak ja lubię powieści od których trudno się oderwać, wciągających, z jakąś zagadką. Tu wszystko zaczyna się od wypadku, w którym ginie mężczyzna. Samobójstwo? Wypadek? Pewnie ofiara nie zwróciła by uwagi policji gdyby nie fakt iż miał on przy sobie...

Zamki Caladale, czyli nieważne z czego budujesz, byle się trzymało

No tak, wczoraj w nocy prawie do drugiej planszówki, dziś dwie wymiany książek (w tym jedna organizowana przeze mnie), a ja potem się dziwię, że jestem niewyspany i zmęczony. Dziś więc nie ma notki o książkach, filmach czy teatrze, ale oto kolejna gra do mojego spisu. Wiem, że moje notki nie są tak profesjonalne jak recenzje ludzi, którzy siedzą w planszówkach i piszą o nich na co dzień, ale potraktujcie je najwyżej jako zachętę. Sam złapałem bakcyla głównie dzięki ludziom, którzy przynoszą swoje gry, tłumaczą zasady, bo przecież nie da się kupić wszystkiego i rozeznać na rynku co na pewno się sprawdzi.
W Zamki Caladale grałem dziś i polubiłem ten tytuł od razu. Jest prosty, ale zmusza do kombinowania, a co ciekawe, w rozgrywce różnice punktowe są bardzo niewielkie, więc nie ma takiej frustracji i zniechęcenia jak przy niektórych grach. O co biega? Zasady dobrze opisał Tomasz z Board Games Addiction i to od niego pożyczam też kilka fotek. U mnie jedynie króciutko.

Wikingowie. Topory i sejmitary - Radosław Lewandowski, czyli płyńmy na wschód, tam musi być jakaś cywilizacja

O poprzednich dwóch książkach Radosława Lewandowskiego pisałem nie tak dawno, ale seria się rozwija (ukazał się tom czwarty) i kto wie gdzie jeszcze los rzuci naszych bohaterów.
Warto czytać po kolei, bo różne motywacje (np. pragnienie zemsty) będą bardziej przejrzyste gdy znamy całą historię. Choć pewnie znajdą się i tacy, którym nie będzie przeszkadzać fakt iż nie znają wcześniejszych zdarzeń, ale dadzą się porwać wartkiemu nurtowi fabuły. Autor w tym tomie nie zwalnia tempa i w porównaniu z tomem drugim, tu mniej jest moim zdaniem dłużyzn, nie zawsze przejrzystych opisów. Drużyna wikingów, wsparta jeszcze dodatkowo przez grupkę Indian z plemienia Beothuków, przepływa po raz kolejny Ocean, by szukać zemsty na tych, przez których musieli uciekać z ojczyzny. Nie są jeszcze na tyle silni, by rzucić wprost wyzwanie wrogom, ale mogą przynajmniej podjąć próbę odszukania śladów matki i siostry Oddiego, które zostały wtedy na pastwę napastników. Młody bohater już nie jest maminsynkiem, zmężniał, stwardniał i choć wciąż musi uważać, by nie stracić autorytetu przywódcy, wygląda na to, że zawierzyli w jego odwagę i szczęście, jakim najwyraźniej obdarzają go bogowie.

A ja żem jej powiedziała - Katarzyna Nosowska, czyli jak zdobyć popularność

Ta notka jest trochę żartem, bo książki jeszcze nie przeczytałem - ukazała się chyba wczoraj, jedynie na Targi Książki i choć przejrzałem ją pobieżnie na stoisku, kupić się na razie nie zdecydowałem. Bawi mnie to nowe oblicze Nosowskiej, ale jakoś chyba lepiej się tego słucha/ogląda, niż jedynie czyta. Może audiobook? W każdym razie zabawnie było obserwować jak utworzyła się do niej kolejka chyba nawet dłuższa niż do Pamuka. Ot, świat trochę stoi na głowie. Nie ważne co się pisze, ważne czy jesteś popularny. A Kasia Nosowska, choć na scenie nigdy jakoś nie powalała gadatliwością i poczuciem humoru, poprzez swoje filmiki na snapchacie, pokazała trochę inne oblicze i przyciągnęła do siebie nowych fanów, którzy i po książkę chętnie sięgną.

Skoro nie czytałem, czemu zatem wrzucam notkę z tym tytułem. Możecie potraktować to jako zapowiedź, ale też jako żart - nie od dziś i nie tylko ja zauważam, że najlepiej klikają się tytuły o rzeczach nowych, dyskutowanych. I choćbyś napisał jedynie jedno zdanie (wczorajszy casus Chochlika, który napisał najkrótszą recenzję z premiery teatralnej Króla wg. Twardocha) i tak ludzie to otwierają. Jedną z popularniejszych notek u mnie było coś na temat 50 twarzy Greya, gdzie napisałem jedynie, że oglądałem i nie mam ochoty pisać. To też jakiś znak czasów. Czyta się to co krótkie, długie teksty zniechęcają. Może to stąd popularność kilkunastosekundowych filmików Nosowskiej?
A tu lada dzień pojawi się wpis o czymś filmowym. Jakiś starszy tytuł. I tylko marzę, żeby wreszcie znaleźć kilka dni na to, żeby uporządkować do końca totalnie zaniedbaną listę rzeczy obejrzanych.

Bóg nie jest automatem do kawy - ks. Zbigniew Czendlik, Markéta Zahradníkova, czyli skupmy się na dobru, a nie na grzechach

Premiera w ubiegłym tygodniu, ale ja sobie zacząłem podczytywać już na spotkaniu autorskim, poszło więc błyskawicznie. I prawdę mówiąc mam mieszane uczucia. Ksiądz Zbigniew na pewno jest bardzo sympatycznym, otwartym człowiekiem, ale to nie znaczy, że to co mówi, jest jakoś super odkrywcze. Co więc czyni go pewnego rodzaju fenomenem, co sprawiło, że ten wywiad tak dobrze sprzedawał się w Czechach i nawet zebrał jakieś nagrody literackie? Czy to dlatego, że w pewien sposób trochę przełamuje stereotypowe myślenie o kapłanach katolickich (szczególnie tych z Polski), jako o zatwardziałych konserwatystach, którzy jedynie pouczają ludzi i grożą palcem? To na pewno przyczyna, dla której Mariusz Szczygieł zdecydował się tą książkę wydać również u nas. W końcu jednak nie co dzień zdarza się, żeby proboszcz z niedużego miasta był postrzegany jako gwiazda medialna, człowiek równie interesujący jak gwiazdki i celebryci. Czym więc zdobył swoją popularność? 

Niebezpieczne związki, czyli to co czyste trzeba zniszczyć

Są takie filmy, które mimo upływu lat, wciąż zachowują magię i choćby nie wiem ile nakręcono nowych wersji, żadna nie dorówna tej sprzed lat. Takim obrazem na pewno są dla mnie "Niebezpieczne związki" z roku 1988. Ekranizacja powieści, która była uważana za skandaliczną, nie epatuje nawet jakoś specjalnie nagością i skandalem, ale świetnie wyczuwamy w niej to, co tak naprawdę było istotą oburzenia: bawienie się ludźmi, cynizm, kłamstwa. I to w imię czego? Zabawy? Zakładu?
Miłość i uczucia okazują się słabością, której nie wolno okazać, bo w tej grze chodzi o to, by wciąż być górą. Nawet jeżeli wewnętrznie się cierpi i chciałoby się czegoś innego.

Następne życie - Atticus Lish, czyli gorzkie, mocne, intensywne

Miałem nadzieję, że wyjazd do Lublina pozwoli mi trochę nadrobić zaległości w notkach, ale zmęczenie bierze górę. Organizm domaga się snu. Nie było więc ani spaceru po Starym Mieście, ani wypatrzonego koncertu Korteza, ale przynajmniej kolacja na mieście była smaczna. No i sporo udało się przeczytać. Na słuchawkach wylądował "Król" Twardocha w wykonaniu młodego Stuhra i przede mną jeszcze trzy godziny powrotu wieczorem. Jutro znowu będę padał, ale co tam...
Notka na dziś musi powstać. I sięgam po tytuł, który odkładam już czas jakiś. Nie tylko z braku czasu. Po prostu to jedna z książek, o których pisać nie jest mi łatwo. Jak tu oddać ten jej dziwny klimat, rozedrganie, pesymizm, dziwny rytm.

Być jak Stanley Kubrick, czyli ogrzej się w blasku mojej sławy

Szalony i dziwny film. Z prawdziwej historii mężczyzny, który podawał się za słynnego reżysera i czerpał nawet z tego powodu jakieś korzyści, choć nawet nie był do Kubricka podobny, powstał film, który trochę nuży, ale dzięki kolejnej ciekawej roli Johna Malkovicha, jednak zostaje w głowie.
Alan Conwey to człowiek, który wykorzystując niechęć wielkiego reżysera do publicznych wystąpień, bezczelnie podawał się za niego - działo się to na przełomie 1998 i 1999 roku w Londynie, gdy Kubrick kręcił "Oczy szeroko zamknięte".
Zakosztować sławy - któż by tego czasem nie chciał spróbować?

Ktoś tu przyjdzie, czyli sami dla siebie

Uwielbiam powroty z teatru, gdy po jakimś spektaklu nie rozchodzimy się od razu tylko razem wracamy dyskutując, nawet czasem bardzo żywo. Ciężko oddać charakter i energię tych rozmów, a nawet ich zawartość gdy próbujemy przelać to potem na klawiaturę, ale mam wrażenie, że taka trochę inna forma notek, stanowi nie tylko miłą odmianę. Dwa spojrzenie, różne charaktery i doświadczenia pozwalają dostrzec więcej. Zresztą zobaczcie sami.
Spektakl "Ktoś tu przyjdzie" wg  tekstu Jona Fosse i w reżyserii Katarzyny Łęckiej premierę miał kilka dni temu. To koprodukcja warszawskiej Akademii Teatralnej oraz Teatru WARSawy, gdzie przedstawienie jest wystawiane.

Kości proroka - Ałbena Grabowska, czyli boskie nauki i ludzkie ambicje

Twórczość Ałbeny Grabowskiej była dotąd dla mnie poza obszarem moich zainteresowań - ot obyczajowo i dla kobiet - choć o "Stuleciu Winnych" słyszałem bardzo dobre opinie. Tym razem autorka postanowiła napisać kryminał, więc moja ciekawość zwyciężyła. Zrobiła to trochę po swojemu, czyli pisząc o tym co dobrze zna (dzieciństwo w Bułgarii, a wcześniej pisząc swoją trylogię też umiejscawiała akcję tam gdzie obecnie mieszka) i mocno rozwijając wątek sytuacji psychologicznej i uczuciowej bohaterki. W tej sytuacji można by rzec, że choć na początku jest trup i prowadzone jest śledztwo, to tak naprawdę gdzieś schodzi on trochę na drugi plan, przysłonięty przez inne sprawy. Pierwszą jest oczywiście samo dochodzenie, które jak się okazuje zakreślone jest bardzo szeroko, a drugą są prowadzone równolegle dwa wątki historyczne. Wszystko niby się jakoś ciekawie łączy, ale początkowo może sprawiać to spory kłopot, by Jana Chrzciciela
powiązać sobie w głowie z trupem byłego posła.

Król - Szcepan Twardoch, czyli wszystko ma swój początek i koniec

Do tej książki podchodziłam przez rok … tyle przestała na półce. Jedni mówili – rewelacyjna, inni – no, nie wiem, nic specjalnego. A ja nic Szczepana Twardocha nie czytałam jeszcze. Bałam się rozczarowania? W końcu zaczęłam. I ta książka mnie zaczarowała. Nie, nie tematem, bo ten czy podobny można znaleźć w innych książkach innych autorów. Ona mnie zaczarowała sposobem narracji. Osobiście nigdy wcześniej się z taką nie spotkałam. Raz stąpamy po bruku Warszawy roku 1937 aby znaleźć się za chwilę w Palestynie. Raz czytamy narrację młodego Mojżesza by za chwilę przejść w narrację Jakuba. I bardzo mi się to podoba, choć zaczynamy się gubić w tej schizofrenicznej opowieści. Do czasu.

Makbet, czyli skończyła się wojna, świętujmy

Dziś kolejne wyjście teatralne, ledwie więc uporałem się z notkami o tym co widziałem w kwietniu, już szykują się kolejne notki. Na razie jednak coś świeżutkiego, bo w czwartek byłem na bezpośredniej transmisji z Londynu najnowszej wersji Makbeta w ramach projektu nazywowkinach.pl. Pisałem już niejednokrotnie o tych pokazach, uwielbiam je od kilku lat, nie mogłem więc przegapić takiej okazji. Z niewielkimi trudnościami (tłumaczenie na początku) trzy godziny teatralnej uczty. Nie martwcie się - będą powtórki (zdaje się, że w czerwcu) - po prostu obserwujcie profil podany wyżej, bo tam zwykle są wszystkie informacje. I ruszył tam też konkurs, w którym można wygrać przelot i bilety na jeden ze spektakli w Londynie na żywo. Marzenie...
W dość krótkim czasie to już chyba czwarta wersja tej sztuki Szekspira, którą mogę oglądać, trudno więc oprzeć się dokonywaniu porównań. I szczerze powiem, że to nie będzie moja ulubiona wersja. Na pewno jednak nie można jej odmówić oryginalności i wyjątkowej, mrocznej i mocnej atmosfery. Sięgnięcie po współczesne elementy, dość nowoczesną scenografię, sprawia że wszystko wybrzmiewa jakby w trochę nowym kontekście. Nagle widzimy nie jedynie historię średniowieczną ze Szkocji, ale coś dużo bardziej uniwersalnego. Wojna domowa, terror i prześladowanie, uchodźcy - oto kontekst w którym usłyszymy opowieść o Lady Makbet i jej mężu.

Nić widmo, czyli pracownia niczym strefa sacrum

Już wszyscy zapomnieli o Oscarach, a ja wciąż zalegam z notkami na temat niektórych nominowanych. No nic - nadrabiam. I to z dużą przyjemnością, bo zostały mi naprawdę ciekawe tytuły. Choćby dzisiejszy. Najbardziej zmysłowy ze wszystkich nominowanych. I to mimo, że z nagości to może zobaczycie tu kawałek gołego ramienia. Tu wszystko jest jakieś wyjątkowo zmysłowe i klimatyczne - od cudownych strojów aż po urokliwe zdjęcia, muzykę.

Pusher, czyli niech się schowa Tarantino

Nicolas Winding Refn zanim triumfalnie podbił serca krytyków i widzów "Drive" i "Tylko Bóg wybacza", nakręcił trylogię, która dużo mówi o jego spojrzeniu na świat i stylu opowiadania historii. W tytule notki zestawiłem tego duńskiego reżysera z Tarantino i choć może wydawać się to może trochę na wyrost, obu charakteryzuje podobna bezczelność i umiejętność szokowania widza przemocą. Obaj podają ją jednak w trochę inny sposób - oglądając Pushera raczej nie masz poczucia, że coś tu jest "dla jaj", chwilami czujesz się tak, jakbyś oglądał naturszczyków naprawdę rozwalających szczęki konkurencji i krojących piłą tych, którzy im podpadli. Zaglądamy do świata drobnych i grubszych przestępców, bez tworzenia jakichś specjalnych kreacji postaci (bo ma być zabawnie/strasznie/ciekawie), a grający aktorzy wchodzą w to całymi sobą. Kto zobaczy raz Mikkelsena, ten na pewno tej roli nie zapomni. Brutalność, brak zasad i hamulców, alkohol, narkotyki, język i działania pełne przemocy - oto sedno całej trylogii.

Linie kodu kreskowego - Krisztina Tóth, czyli kobieca wrażliwość i piękny minimalizm

Grzebiąc w różnych szkicach notek ze zdumieniem odnajduję rzeczy przeczytane lub obejrzane wiele miesięcy temu, a ja wciąż o nich nie napisałem. Dziś to już niełatwe. A przecież warto choćby kilka zdań. Jak choćby o książce Krisztiny Tóth. No tak - klimaty węgierskie powracają. Lekturę wybraliśmy na DKK, bo gościliśmy Anię Butrym - opowiadała bardzo ciekawie o pracy tłumaczki, niuansach języka węgierskiego, tak że nie tylko sama powieść była tematem spotkania. I jakoś mi umknęło, żeby coś napisać.
Pamiętam, że w tych miniaturowych opowiadaniach był bardzo ciekawy klimat - szczególnie dla kogoś kto jak ja pamięta jeszcze PRL i to jak wyglądało dzieciństwo w cieniu wielkiego brata. Była też wrażliwość. Szczególnie poruszające były te dotyczące losu dzieci.

Cień przeszłości - Grzegorz Gołębiowski, czyli a mówią, że historia jest nudna

Po książkach m.in. Leszka Hermana, Macieja Siembiedy, czy ostatnio recenzowanej u mnie powieści Tadeusza Biedzkiego, oto kolejny polski autor próbuje wejść w buty Dana Browna. I nie ma w tym nic złego - wykorzystanie fragmentów historii, ciekawych miejsc, jakichś legend lub opowieści o tajemnicach lub skarbach aż samo prosi się o atrakcyjną formę, by czytelnik chętnie po taką mieszankę sięgnął. U jednych przybiera to formę bardziej sensacyjną, u innych przygodową, czasem znowu staje się rasowym kryminałem. Ważne jest jednak by sama akcja nie zasłoniła zupełnie tła i sprawy o jaką toczy się rozgrywka, bo to ona zwykle stanowi o oryginalności danej powieści. Chyba wszyscy przyzwyczailiśmy się już do tajemniczych agentów obcych wywiadów, szajek złodziejskich wyposażonych o niebo lepiej niż policja, do pościgów, porwań, bójek i strzelanin. Ale gdy to wszystko zafunduje nam się w naszych realiach, miejscowościach mniej lub bardziej znanych, ale na pewno swojskich, przy okazji opowiadając jakąś ciekawą historię, to wszystko staje się sto razy ciekawsze. Paryż, Rzym, czy Florencja na pewno są ciekawe, ale przecież i u nas można znaleźć sporo tajemnic, skarbów, cudownych miejsc i zabytków.
Nie ukrywam, że lubię takie połączenia, świetnie się przy nich bawię, dlatego podchodziłem do debiutu Grzegorza Gołębiowskiego z dużą ciekawością.

Seks w życiu kobiety, czyli wszyscy na kozetkę!

Gdy się polubiło jakiś teatr, potem jest ewidentny kłopot gdy przychodzi czas na napisanie mniej przyjemnych słów. A właśnie tak tym razem mam z Teatrem Gudejko. Najnowsza ich premiera, przygotowana we współpracy z teatrem IMKA miała świetną reklamę, obiecywano spektakl odważny, aktualny, zabawny, a tymczasem "Seks w życiu kobiety" okazał się eksperymentem średnio udanym. Czemu piszę eksperymentem? Bo postawiono na połączenie przygotowanego scenariusza i kabaretowej improwizacji, dialogu z publicznością. Katarzyna Pakosińska ma na pewno w tym drugim spore doświadczenie, ale teraz niestety miałem wrażenie, że chyba zżarła ją trema i nie bardzo potrafiła się zdecydować w którą stronę pójść, sprawiała wrażenie zagubionej. Ni to wykład, prezentacja psycholożki na temat roli seksu w życiu kobiety, już cieszymy się na to, że będzie pikantnie, szczerze i dowcipnie (i pewnie dostanie się panom), a tu nagle wolta. Wejście na scenę partnerującej jej Anny Guzik, niby wyciągniętej z publiczności, mocno zmienia charakter przedstawienia i tak naprawdę do końca pozostajemy już w pewnym zagubieniu.

Genialny klan, czyli czy mi wybaczycie?

Po raz kolejny wracam do Wesa Andersona, jednego z większych oryginałów kinematografii. Jego poczucie humoru i wrażliwość nie wszystkim odpowiada, dla tych którzy je pokochali, oglądanie ich nawet po kilka razy, wcale nie jest wariactwem. Choćby ta historia o Tenenbaumach, bardzo specyficznej rodzince, pełnej różnych freaków. Tak to często bywa, że za genialnością w jakiejś dziedzinie idą jakieś spore trudności w innych płaszczyznach, choćby społecznej, czy emocjonalnej. Jeżeli do tego dodamy jeszcze skomplikowaną sytuację rodzinną, nic dziwnego, że każde z nich nosi w sobie jakieś fobie, traumy, lęki. Historia totalnie zakręcona, z tych gdzie pod śmiechem czai się jakaś refleksja.

Zjednoczone stany miłości, czyli po prostu przytul

Czasem zdarzają się takie filmy, wobec których człowiek czuje się po prostu trochę bezradny. Widzi układankę, rozumie mniej więcej co było celem jej twórcy, ale za cholerę nie rozumie komplikowania fragmentów obrazów, ich sensu i potrzeby. To tak jak w teatrze gdzie modne zrobiło się rozbieranie, rzucanie kurwami i odwoływanie się do współczesnych realiów, niezależnie od treści sztuki. Szokować. Wstrząsnąć. Zaskoczyć.
Tyle, że to co ogląda się po raz n-ty, nie ma w sobie już nawet ułamka potencjału i siły tego kto pierwszy się odważył. Jeżeli ktoś oglądał filmy choćby Seidla, tego Wasilewski pewnie raczej znudzi niż oburzy. W przeplatających się historiach czterech kobiet dostrzeże samotność i ogromne pragnienie miłości, ale i tak będzie pewnie zadawać sobie pytanie czy to trzeba opowiadać w ten sposób.

Śmierć w Chateau Bremont - M.L Longworth, czyli tam wino smakuje inaczej

Wydawnictwo Smak słowa odkryło dla nas Horsta, o którym pisałem kilka dni temu, zafundowało nam kryminały kulinarne, a teraz szykuje dla nas kolejny cykl. Trochę inny w stylu, klimacie, to raczej propozycja dla tych, którzy lubią klasykę typu Agathy Christie. Ale powiem Wam, że to całkiem smakowita rzecz. Trochę leniwa atmosfera francuskiej Prowansji, stare miasteczko Aix-en-Provenc, dobre wino, pyszne jedzenie, piękne okoliczności przyrody... I morderstwo? A może jednak wypadek. Sprawa jest dziwna, bo miejscowy szlachcic wypada z okna, we własnym domu. Może jednak ktoś mu "pomógł"?
Śledztwo prowadzi sędzia Antoine Verlaque, a pomagać mu będzie jego dawna miłość profesor prawa, Marine Bonnet. To właśnie ta para będzie bohaterami kolejnych tomów cyklu.

Azul, czyli kafelki nawet dla początkujących

Powoli ogarniam notki do których porobiłem jedynie zajawki, dopisuję choć po kilka zdań, ale ewidentnie początek maja mnie rozleniwił z pisaniem. Końcówka kwietnia była intensywna (najpierw Tatry Zachodnie, potem Budapeszt), a teraz ciężko się wdrożyć na nowo w rytm. Ale sporo niezłych lektur za mną. Przedpremierowo lada dzień spodziewajcie się notki o najnowszej książce Marty Kisiel. Dziś też zacząłem stukać o książce, ale najpierw odciągnął mnie kolejny odcinek Gomorry (już trzeci sezon), potem obiad i jakoś nie mogę skończyć pisania. Zatem kryminalnie jutro. Dziś planszówkowo. To w tej chwili chyba numer jeden jeżeli chodzi o wymarzony zakup. Gra, która podbiła moje serce natychmiast i tylko wyglądam okazji, by zarazić nią rodzinę. Sam grałem w nią na naszym klubie planszówkowym dzięki Tomkowi i mam nadzieję, że się nie obrazi, bo posiłkuję się zdjęciem gry z jego bloga (którego serdecznie polecam - Board Games Addiction).
Azul oczarowuje świetnym wykonaniem i cudownie kolorowymi kafelkami. A potem również tym jak prosto można wytłumaczyć zasady, chwycić w mig o co biega i potem tak jak ja... wygrać w pierwszej rozgrywce.